[سوره هود (11): آيات 109 تا 112]

(فَلا تَكُ فِي مِرْيَةٍ مِمَّا يَعْبُدُ هؤُلاءِ ما يَعْبُدُونَ إِلاَّ كَما يَعْبُدُ آباؤُهُمْ مِنْ قَبْلُ وَ إِنَّا لَمُوَفُّوهُمْ نَصِيبَهُمْ غَيْرَ مَنْقُوصٍ (109) وَ لَقَدْ آتَيْنا مُوسَى الْكِتابَ فَاخْتُلِفَ فِيهِ وَ لَوْ لا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّكَ لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ وَ إِنَّهُمْ لَفِي شَكٍّ مِنْهُ مُرِيبٍ (110) وَ إِنَّ كُلاًّ لَمَّا لَيُوَفِّيَنَّهُمْ رَبُّكَ أَعْمالَهُمْ إِنَّهُ بِما يَعْمَلُونَ خَبِيرٌ (111) فَاسْتَقِمْ كَما أُمِرْتَ وَ مَنْ تابَ مَعَكَ وَ لا تَطْغَوْا إِنَّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ (112))

ترجمه:

پس تو (اى محمد) در بطلان آنچه اينان (بجز خدا) مى‌پرستند در ترديد مباش كه اينان جز آنچه را پدرانشان از پيش مى‌پرستيده‌اند پرستش نمى‌كنند، و ما نصيب (و كيفر) آنها را محققاً بى‌كم و كاست خواهيم داد (109) و براستى كه ما بموسى كتاب- داديم ولى در آن اختلاف كردند، و اگر گفتار پروردگارت از پيش نگذشته بود (كه عذابشان را بتأخير اندازد) ميان ايشان داورى شده بود (و دچار عذاب ميشدند) و اينان درباره آن (وعد و وعيدها) بترديدى سخت اندرند (110) و محققاً پروردگار تو سزاى‌