(وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا مُوسى‌ بِآياتِنا) ما موسى را بوسيله معجزات و دليلهاى روشن خويش كه دلالت بر نبوت او ميكرد فرستاديم.

(وَ سُلْطانٍ مُبِينٍ) و حجتى آشكارا و خالص از فريب و نيرنگ بنحو اتم و كامل.

و لفظ «سلطان» اگر چه بهمان معناى آيه و معجزه است ولى جهت اينكه بدنبال «آيات» و بصورت عطف آمده آن است كه «آيات» از نظر بزرگى اعتبار حجت است ولى «سلطان» را از جهت نيروى عظيمى كه در ابطال خصم دارد حجت گويند، و هر دانشمندى كه دليلى نيرومند براى دفع شبهه طرف نزاع خود داشته باشد داراى سلطنت است. و گفته‌اند: سلطنت از نظر حجت و دليل قوى‌تر و نافذتر از سلطنت مملكتى است. و هر گاه كسى از نظر دليل ذى حق بود پيرويش واجب است، و اگر چنين نباشد پيرويش لازم نيست.

(إِلى‌ فِرْعَوْنَ وَ مَلَائِهِ) يعنى بسوى فرعون و قوم او و يا اشراف و بزرگان قوم او كه هيبتشان دلها را پر كرده بود.

(فَاتَّبَعُوا أَمْرَ فِرْعَوْنَ وَ ما أَمْرُ فِرْعَوْنَ بِرَشِيدٍ) و آنان دستور فرعون را پيروى كردند ولى دستور خدا را واگذاردند، و دستور فرعون هدايت كننده نبود و موجب رشد آنها نمى‌شد و بخيرى راهبرى نميكرد. و منظور از «أمر» در اينجا كار و فعل است يعنى رفتار و عمل فرعون آنها را بشرّ و بدى وادار ميكرد و از خير و نيكى باز ميداشت.

(يَقْدُمُ قَوْمَهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ) و فرعون در روز قيامت پيشاپيش قوم خود پيش ميرود تا آنها را بدوزخ وارد كند چنانچه در دنيا به راه دوزخ آنها را دعوت ميكرد.

(فَأَوْرَدَهُمُ النَّارَ وَ بِئْسَ الْوِرْدُ الْمَوْرُودُ) يعنى آبى كه براى رفع تشنگى بر سر آن در آيند آتش است و بد آبشخورى است. و اينكه آبشخور آنان را بنام آتش خوانده براى آن است كه با ورودگاه اهل بهشت كه نهرها و چشمه‌ها است مطابقت داشته باشد، و برخى گفته‌اند: معناى آيه اين است كه ورودگاه آنان آتش است و بد ورودگاهى است، و ديگرى گفته: يعنى بهره‌اى كه از آتش نصيب آنها شده به بهره و نصيبى است، و اينكه لفظ «بئس» بمعناى بد در اينجا آمده با اينكه مطابق با عدالت است براى سختى‌