تفسير:

چون در آيات قبل سخن از قرآن بميان آمد خداى سبحان در اين آيه رفتار آنها را در وقت شنيدن قرآن بيان فرموده گويد:

(أَلا إِنَّهُمْ يَثْنُونَ صُدُورَهُمْ) اين كافران و منافقان كفر خويش را در دل مخفى كنند، و برخى گفته‌اند: يعنى دلهاى خود را بگردانند كه سخن خدا را نشنوند، و فراء و زجاج گفته‌اند: يعنى دلها را بر دشمنى پيغمبر- 6- بگردانند، و برخى گفته‌اند: آنها وقتى مجلسى بر ضد پيغمبر اسلام تشكيل ميدادند، و براى بهم زدن برنامه‌هاى آن حضرت انجمنى ميكردند بيكديگر نزديك شده و سينه‌هاشان را بهم مى‌چسباندند و بطور آهسته و نجوى سخن ميگفتند.

(لِيَسْتَخْفُوا مِنْهُ) و روى معناى اخير يعنى ميخواستند بدينوسيله خود را از خداى تعالى مخفى سازند، و اينقدر نادان بودند كه خيال ميكردند اگر بهم نزديك شده و سينه‌ها را بيكديگر بچسبانند خداوند از اسرار آنها آگاه نمى‌شود، و روى معناهاى ديگر يعنى ميخواستند بدينوسيله خود را از پيغمبر- 6- مخفى و پنهان كنند.

(أَلا حِينَ يَسْتَغْشُونَ ثِيابَهُمْ) ابن عباس گفته: يعنى اينان با جامه‌ها خود را مى‌پوشانند و در صدد ضدّيت با پيغمبر و مؤمنان بر ميآيند، و بدينوسيله نيت قلبى خود را مكتوم و پنهان ميدارند.

(يَعْلَمُ ما يُسِرُّونَ) بدنبال آيه بالا خداوند ميفرمايد: در آن وقتى كه اينان بجامه‌ها خود را مى‌پوشانند، و آن را حائل و پرده‌اى براى خود قرار ميدهند (و خيال ميكنند خداوند از انديشه و فكر آنان بى‌خبر است، در همان حال غافلند كه) خدا هر چه را پنهان دارند و هر چه را آشكار سازند همه را ميداند، و از ازل بحال آنان آگاه بوده است.

(إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ) كه خدا بآنچه در دلها است و بمكنونات قلبها دانا است.