از آن سو رسول خدا 6 پرچم بزرگ جنگ را بست و بدست على بن ابى طالب 7 سپرد و پرچمهاى ديگر را نيز بدست همانهايى داد كه آن را با خود بمكه آورده بودند، و پس از آنكه پانزده روز در مكه توقف فرمود بسوى حنين حركت كرد، و براى تجهيز كار نيز كسى را بنزد صفوان بن اميه (كه يكى از ثروتمندان مكه بود) فرستاد و تعداد يكصد زره بصورت عاريه از او درخواست كرد، صفوان پيغام داد:

آيا بصورت عاريه ميخواهى يا بزور ميخواهى بگيرى؟ رسول خدا 6 فرمود: به صورت عاريه مضمونه ميخواهم (كه اگر يكى از آنها نيز از بين رفت عوض آن را بتو باز گردانم)! صفوان كه چنان ديد يكصد زره بصورت امانت براى آن حضرت فرستاد و خود نيز بهمراه لشگريان اسلام حركت كرد، و دو هزار نفر ديگر از تازه مسلمانان مكه با لشگر اسلام بسوى حنين حركت كردند كه با ده هزار نفرى كه همراه رسول خدا 6 بمكه آمده بودند جمعاً دوازده هزار نفر ميشدند.

رسول خدا 6 يك تن از اصحاب خود را فرستاد تا خبرى از دشمن بياورد، و آن مرد چون بنزد مالك بن عوف رسيد از او شنيد كه بلشگريان خويش ميگويد هر يك از شما زن و دارايى خود را پشت سر قرار دهيد، و غلاف شمشيرها را بشكنيد و در اطراف اين درّه و پشت درختان كمين كنيد و چون سپيده صبح زد يكباره حمله افكنيد و دشمن را درهم بشكنيد زيرا محمد با مردم جنگجوى سلحشورى روبرو نشده (تا مزه شكست را بچشد)! رسول خدا 6 چون نماز صبح را با اصحاب خود خواند از درّه حنين سرازير شد، در اينوقت لشكريان هوازن از هر سو بمسلمانان حمله كردند، جلوداران لشگر اسلام كه قبيله بنى سليم بودند با اين حمله ناگهانى دشمن فرار كردند و بدنبال آنان ديگرانى كه پشت سر آنها قرار داشتند دسته دسته گريختند و بخاطر آن غرورى كه از كثرت سپاهيان بدانها دست داده بود دشمن كنترل ميدان جنگ را بدست گرفت، و اينها نيز رو بفرار نهاده از پيش روى رسول خدا 6 نيز گذشتند و به پشت سرشان نيز