ابلقى سوار بود، جبرئيل بر ماديانى سوار شده پيش روى فرعون وارد دريا شد و ميكائيل نيز از پشت سر فرعونيان را به پيش ميراند، و چون اسب فرعون ماديان جبرئيل را بديد و بويش را شنيد خود را بدنبال آن بدريا انداخت و اسبان ديگر نيز بدنبال او وارد دريا شدند، و چون همگى وارد دريا شدند و خواستند از دريا بيرون آيند آب يكباره آنها را فرا گرفت.

(حَتَّى إِذا أَدْرَكَهُ الْغَرَقُ) و چون فرعون ديد كه ميخواهد غرق شود و بهلاكت خود يقين كرد.

(قالَ آمَنْتُ أَنَّهُ لا إِلهَ إِلَّا الَّذِي آمَنَتْ بِهِ بَنُوا إِسْرائِيلَ وَ أَنَا مِنَ الْمُسْلِمِينَ) گفت من ايمان آوردم كه خدايى جز آنكه بنى اسرائيل بدو ايمان آورده‌اند نيست ... و اين ايمان او از روى ناچارى و اضطرار بود كه در آن وقت براى وى سودى نداشت.

(آلْآنَ وَ قَدْ عَصَيْتَ قَبْلُ) خيعنى بدو گفته شد اكنون كه ايمان سودى ندارد ايمان آوردى در صورتى كه پيش از اينكه ايمان سودى براى تو داشته باشد در آن وقت ايمان نياوردى؟

(وَ كُنْتَ مِنَ الْمُفْسِدِينَ) و پيش از اين از مفسدان بودى كه مردمان با ايمان را ميكشتى و ادعاى خدايى ميكردى و كارهاى كفر آميز ديگرى را انجام ميدادى. و اختلاف است كه گوينده اين قول بفرعون كه بود؟ برخى گفته‌اند: جبرئيل 7 بود، و ديگرى گفته اين جمله از گفتار خداى تعالى است كه براى توبيخ و اهانت او فرموده و اين از معجزات موسى 7 بود.

و على بن ابراهيم در تفسير خود بسندش از امام صادق 7 روايت كرده كه جبرئيل هر گاه بر پيغمبر نازل ميگشت افسرده و غمگين بود، و پيوسته از روزى كه خداى تعالى فرعون را هلاك كرده بود محزون و غمناك بود تا وقتى كه از جانب خداى سبحان مأمور شد اين آيه را نازل كند خوشحال و مسرور بر پيغمبر نازل شد، حضرت بدو فرمود: اى حبيب من جبرئيل تا كنون هر وقت بر من نازل ميشدى غمنده و محزون بودى و اكنون خوشحالى؟ عرض كرد: آرى اى محمد همين كه خداوند فرعون را