شمرده بخاطر ناتوانى و ضعف آنها در برابر قدرت فرعون بوده است. و اين قولى است كه در روايت ديگرى از ابن عباس نقل شده است.

و مجاهد گفته: منظور فرزندان آن كسانى هستند كه موسى 7 بسوى آنها مبعوث برسالت گرديد، و در اثر طول زمان، پدران از بين رفته و فرزندان بجاى ماندند.

(عَلى‌ خَوْفٍ مِنْ فِرْعَوْنَ وَ مَلَائِهِمْ) يعنى آنان در حالى كه از خشم و آزار فرعون و بزرگانشان بيمناك بودند بموسى ايمان آوردند.

(أَنْ يَفْتِنَهُمْ) بيمناك بودند كه آنان را از دين باز گردانند، يعنى آنها را بمحنتى دچار سازند كه طاعت صبر بر آن را نداشته باشند و همين سبب بيرون رفتنشان از دين گردد، و اين بدانجهت بود كه لشكريان فرعون بنى اسرائيل را شكنجه و آزار ميكردند، و ترس اينان از همان شكنجه و آزار لشكريان فرعون بود.

(وَ إِنَّ فِرْعَوْنَ لَعالٍ فِي الْأَرْضِ) يعنى فرعون در سرزمين مصر و اطراف آن گردنكش و طغيان و سركش بود.

(وَ إِنَّهُ لَمِنَ الْمُسْرِفِينَ) و از كسانى بود كه در عصيان و نافرمانى از حدّ تجاوز كرده بود زيرا ادعاى خدايى كرد، و در آدمكشى و ظلم نيز از حدّ گذرانده بود، و اسراف نيز همان تجاوز و گذشتن از حد در هر چيز را گويند.

(وَ قالَ مُوسى‌ يا قَوْمِ ....) و موسى نيز بمردمى كه بوى ايمان آورده بودند چنين گفت: اگر براستى چنانچه اظهار ميكنيد (در باطن) بخدا ايمان آورده و بحقيقت مسلمان و تسليم فرمان او هستيد بر خدا توكل كنيد ... و اينكه دنبال ذكر ايمان بخدا سخن از تسليم و اسلام نيز بميان آورده براى آن است كه هر دو معنى يعنى تصديق و انقياد را بصورت اجتماع بيان فرمايد، يعنى اگر براستى بخدا ايمان آورده‌ايد در برابر فرمان او تسليم شويد، و فائده اين آيه بيان اين مطلب است كه در وقت نزول شدت و سختى بايد بخدا توكل كرد، و با اطمينان كامل به تدبير نيكوى وى تسليم فرمان او گرديد و كار را بدو واگذار نمود.

(فَقالُوا عَلَى اللَّهِ تَوَكَّلْنا) خداى سبحان در اين آيه از فرمانبردارى و اطاعت‌