از اينها هستند كه بسخن تو گوش مى‌دهند و به دليلها و براهين تو مى‌نگرند اما گوش دادن و نگاه گردنشان هر دو از روى طعن و ايراد است و در صدد تكذيب و رد آنها هستند، نه آنكه بخواهند از آنها بهره‌مند گردند و از اينرو تو نمى‌توانى آنها را بهره‌مند گردانى.

(إِنَّ اللَّهَ لا يَظْلِمُ النَّاسَ شَيْئاً وَ لكِنَّ النَّاسَ أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ) خداوند هيچگونه ستمى بمردم نميكند، ولى خود مردم هستند كه بخودشان ظلم ميكنند، يعنى خداوند جلوى كسى را از انتفاع و سودمند شدن از قرآن و دليلهاى ديگر الهى نميگيرد و مانع آن نمى‌شود، ولى مردم هستند كه خودشان با ترك نظر و استدلال بر خود ظلم ميكنند و خود را مستحق كيفر ميسازند. و از اين آيه گفتار جبريان نيز باطل گردد.

ارتباط و نظم اين آيات:

درباره ارتباط آيه اولى بما قبل آن گفته‌اند: چون خداى تعالى دليلهاى توحيد و نبوت را بيان داشت و كافران دشمنى كرده و آنها را تكذيب نمودند خداوند در اين آيه دستور قطع ارتباط با آنها و تهديدشان را به پيغمبر داد.

و اما در مورد ارتباط آيه اخير يعنى‌(إِنَّ اللَّهَ لا يَظْلِمُ النَّاسَ ...) با آيات قبلى يك وجه آن است كه بگوئيم اين آيه مربوط است بگفتار خداى تعالى كه فرمود:

(فَانْظُرْ كَيْفَ كانَ عاقِبَةُ الظَّالِمِينَ) يعنى اين نابودى و عذاب را اينان بواسطه كردار و افعال خودشان مستحق آن گشتند، و ما بكسى ظلم و ستم نخواهيم كرد.

و جبائى و ابو مسلم گفته‌اند: اين آيه مربوط است به آيه‌(وَ مِنْهُمْ مَنْ يَسْتَمِعُونَ إِلَيْكَ ... وَ مِنْهُمْ مَنْ يَنْظُرُ إِلَيْكَ ...) يعنى خداى تعالى از استفاده و انتفاع آنها از دستورها و تكاليف مانع نبوده و جلوگيرشان نيست، بلكه قدرت انتفاع را به آنها داده و دليلها را بيان فرموده و راهنماييشان كرده، و موانع را هم از سر راه آنها برداشته است ولى آنها خودشان بر نفس خويش ستم كردند كه بهره‌مند نشدند.

و برخى گفته‌اند: چون خداى سبحان در آيات پيش سخن از وعده و تهديد بميان آورد در اينجا بيان فرموده كه خداوند چيزى از حسنات آنها كم نمى‌كند و بر سيئات آنان نيز چيزى نمى‌افزايد

.