هاى ديگر ميگروند.

(وَ لَوْ لا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّكَ) و اگر كلمه پروردگارت نگذشته بود كه خدا از روى لطفى كه دارد در عقاب گنهكاران شتاب نميكند.

(لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ فِيما فِيهِ يَخْتَلِفُونَ) كار آنها را فيصله داده بود، و نافرمانان را نابود كرده و مؤمنان را نجات ميداد، و لكن از روى لطف و فضلى كه نسبت بدانها دارد كيفرشان را بقيامت انداخت.

(وَ يَقُولُونَ لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِنْ رَبِّهِ) و گويند چرا بر محمد آيه‌اى نازل نشود كه مردم بدانوسيله بناچار صدق گفتار او را بدانند، و احتياجى بفكر و استدلال نباشد، و براى صدق گفتارش از وى معجزه نخواهند! و پاسخ اين گفتار كافران آن است كه اضطرار منافات با تكليف دارد. زيرا غرض از تكليف آن است كه آنها با فكر و اختيار خود او را بشناسند و بدرك ثواب نائل آيند. و اگر بنا شد معرفت آنها اضطرارى باشد و از اختيار آنها بيرون باشد مستحق ثواب نگردند، و گذشته از آنكه با هدف از تكليف نيز منافات دارد و نقض غرض لازم آيد.

(فَقُلْ إِنَّمَا الْغَيْبُ لِلَّهِ) يعنى اى محمد بگو: آن كس كه از غيب آگاه است و مصلحت كارها را پيش از انجام آنها ميداند او خدايى است كه هر چيز را قبل از وجود و پس از وجود آن ميداند، و چيزى بر او پنهان نيست، و هر چه را بداند كه در وجود و آمدنش مصلحت است نازل گرداند، و هر چه را بداند كه در آوردنش مصلحت نيست نازل نكند، و از اينرو آنچه را اينان ميخواهند خدا روى مصلحت نخواهد آورد.

(فَانْتَظِرُوا إِنِّي مَعَكُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِينَ) يعنى شما چشم براه عقاب خدا باشيد كه در دنيا مغلوب شده و كشته شويد و در آخرت نيز بعقاب الهى گرفتار شويد، و من هم چشم براه وعده خدا هستم كه مرا بر شما نصرت و پيروزى دهد.

و برخى گفته‌اند: معناى آيه اين است كه شما چشم براه خوارى كافران باشيد كه من هم چشم براه عزت و سربلندى مؤمنان هستم‌

.