هر ناحيه‌اى گروهى كوچ كنند تا سخن آن حضرت را بشنوند و دستورات دين را از او ياد گيرند و سپس بنزد قوم خود باز گردند، و احكام را باطلاع آنان برسانند و آنان را بيم دهند.

جبائى بدنبال اين گفتار گويد: مقصود از «نفر» (كوچ كردن) بيرون رفتن براى تحصيل علم است، و اينكه آن را «نفر» ناميده بخاطر آن است كه در اين راه مجاهده و پيكار با دشمنان بايد كرد.

قاضى ابو عاصم گويد: از اين آيه مطلب ديگرى بدست آيد كه غربت (و دورى از وطن) خصوصيتى در تحصيل علم و فرا گرفتن احكام دين دارد، انسان ميتواند در غربت چيزهايى ياد بگيرد كه در وطن براى او ميسر نيست.

(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا قاتِلُوا الَّذِينَ يَلُونَكُمْ مِنَ الْكُفَّارِ) يعنى با كفارى كه با شما نزديكند كار زار كنيد چه از نظر نسب با شما نزديك باشند و چه از نظر مكان و منزل.

حسن گويد: اين قبل از دستور كار زار با همه مشركين بود و ديگرى گفته: اين حكم را در اينزمان نيز بايد اجرا كرد، زيرا براى اهل هيچ شهرى شايسته نيست كه بكار زار دشمنان دور دست بروند و نزديكان را واگذارند زيرا اينكار منجرّ به زيان گردد، و چه بسا همين وضع آنان را از مسير خود باز دارد جز آنكه ميان مسلمانان و دشمنان نزديكشان معاهده و پيمان صلح برقرار شده باشد كه در اينصورت گذشتن از دشمنان نزديك براى جنگ با دوردستان بهر نحو كه زمامدار مسلمانان صلاح بداند مانعى ندارد.

و اين آيه دلالت دارد كه مردم هر ناحيه و مرزى- هر گاه از هجوم دشمن بر حدود اسلام بيم داشته باشند- بر آنها واجب است از خود دفاع كنند اگر چه امام عادلى نيز در ميان آنها نباشد.

ابن عباس گويد: آنها به كارزار با دشمنان نزديك و نزديكتر مأمور شده بودند مانند بنى قريضه و بنى النضير و أهل خيبر و فدك. ابن عمر گويد: آنها اهل روم بودند كه در شام سكونت داشتند. و شام بمدينه نزديكتر از عراق بود و هر گاه از حسن راجع به-