[سوره التوبة (9): آيات 120 تا 121]

(ما كانَ لِأَهْلِ الْمَدِينَةِ وَ مَنْ حَوْلَهُمْ مِنَ الْأَعْرابِ أَنْ يَتَخَلَّفُوا عَنْ رَسُولِ اللَّهِ وَ لا يَرْغَبُوا بِأَنْفُسِهِمْ عَنْ نَفْسِهِ ذلِكَ بِأَنَّهُمْ لا يُصِيبُهُمْ ظَمَأٌ وَ لا نَصَبٌ وَ لا مَخْمَصَةٌ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَ لا يَطَؤُنَ مَوْطِئاً يَغِيظُ الْكُفَّارَ وَ لا يَنالُونَ مِنْ عَدُوٍّ نَيْلاً إِلاَّ كُتِبَ لَهُمْ بِهِ عَمَلٌ صالِحٌ إِنَّ اللَّهَ لا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ (120) وَ لا يُنْفِقُونَ نَفَقَةً صَغِيرَةً وَ لا كَبِيرَةً وَ لا يَقْطَعُونَ وادِياً إِلاَّ كُتِبَ لَهُمْ لِيَجْزِيَهُمُ اللَّهُ أَحْسَنَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ (121))

ترجمه:

مردم مدينه و باديه نشينان اطراف نبايد از پيغمبر خدا تخلف كنند، و نه آنكه هيچ تشنگى و گرسنگى و رنجى بدانها نرسد و در جايى كه كافران را بخشم آورد گاهى ننهند و دستبردى بدشمنان نزنند جز آنكه در عوض هر كدام از اين پيش آمدها عمل صالحى براى آنها نوشته شود، و براستى كه خدا پاداش نيكوكاران را تباه نسازد (120) و هيچ خرجى چه كم باشد و چه زياد نكنند و هيچ دره‌اى را در نوردند جز آنكه در نامه‌شان نوشته شود تا خداوند پاداشى بهتر از آنچه ميكردند بدانها بدهد (121).

شرح لغات:

رغبت: بمعناى طلب منفعت. و «ظمأ» شدت تشنگى است.

نصب: بمعناى رنج و تعب است مانند «وصب».