(وَ ظَنُّوا أَنْ لا مَلْجَأَ مِنَ اللَّهِ إِلَّا إِلَيْهِ) و يقين كردند كه جز خدا جايگاهى نيست كه بتواند آنها را از خدا حفظ كند و بدان پناه برند، و معناى اين جمله آنست كه دانستند پناهگاهى از خدا نيست جز خود او، و چيزى جز توبه نمى‌تواند آنان را از عذاب خدا رهايى بخشد.

(ثُمَّ تابَ عَلَيْهِمْ لِيَتُوبُوا) يعنى سپس خداى تعالى توبه را بر ايشان آسان كرد تا توبه كنند.

و برخى گفته‌اند: «ليتوبوا» يعنى تا بحال نخستينشان كه پيش از آلودگى بكناه داشتند باز گردند، و ديگرى گفته: معناى آيه آن است كه خداوند آن سه نفر را بخشيد و توبه‌شان را بر پيغمبر- 6- نازل فرمود تا مؤمنان از گناهان خود توبه كنند و بدانند كه خداى سبحان توبه پذير است.

حسن گفته: هان بخدا سوگند آنان نه خونى ريخته بودند و نه مالى بردند و نه قطع رحمى كردند ولى مسلمانان در رفتن با رسول خدا- 6- از اينان سبقت جستند و آنها باز ماندند، يكى بخاطر باغ و ملك، ديگرى بخاطر خانواده و زن و بچه، و سومى براى راحتى، ولى پس از آن پشيمان شدند و توبه كردند و خدا توبه‌شان را پذيرفت.

(إِنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ) كه براستى خدا بسيار توبه پذير و نسبت به بندگانش مهربان است.

ارتباط اين آيات:

ابو مسلم گفته آيه نخست مرتبط به گفتار خداى تعالى است كه در آيات پيش فرمود(التَّائِبُونَ‌) ...( الْحامِدُونَ ...) كه در آنجا خداى سبحان آنان را مدح فرمود، و در اين آيه بيان فرمايد كه خداوند در اثر پيروى كردنشان از پيغمبر- 6- در ساعت سختى توبه‌شان را پذيرفت و از آنان راضى شده. و برخى گفته‌اند:

چون خداى سبحان در آيات پيش بيان داشته كه فرمانروايى آسمانها و زمين خاص او است و جز او براى كسى ياورى و مدد كارى نيست بدنبال آن رحمت خود را نسبت بمؤمنان يادآور شده و فرموده است كه خداوند در مورد قبول توبه‌شان نسبت بدانها مهربان و رءوف است‌

.