معارف (و معتقدات دينى) ضرورى است (و تدبر و تعقل در آنها جايز نيست)[1] و مطلب ديگرى نيز كه از اين آيه استنباط ميشود آن است كه آيه دلالت دارد بر اينكه آنچه خوانده ميشود و مردم آن را ميشنوند همان كلام خدا است و شرع و عرف حكايت را عين محكى ميدانند (و آيات قرآنى عين همان كلام خدا است و حكايت و محكى دو چيز نيست) چنان كه گويند: اين كلام سيبويه و اين شعر امرئ القيس است. (و كلامى يا شعرى را كه شخصى از سيبويه و يا امرئ القيس نقل ميكند با آنچه خود آنها گفته‌اند دو چيز نيست)[2].

[1]- زيرا خداوند به پيغمبرش دستور ميدهد كه بآنها پناه ده تا كلام خدا را بشنوند و روى آن تدبر كنند ... و دنبالش ميفرمايد بخاطر آنكه اينها مردمانى هستند كه بمعارف دين دانا نيستند يعنى معارف دين براى مردم ضرورى نيست كه احتياج بتدبر و تعقل نداشته باشد، و نظير اين سخن و استدلال نيز از مؤلف در ذيل آيه 24 از سوره بقرة گذشت بدانجا مراجعه شود.

[2]- اشاره باختلافى است كه معتزله با ديگران دارند كه آنها باين آيه استدلال كرده و گفته‌اند كلام خدا حادث است، و برخى در مقابل گفته‌اند: قديم است، و براى اطلاع بيشتر از اين بحث و استدلال بتفسير فخر رازى در ذيل آيه مراجعه شود.