فرمانبردار شدند.

(وَ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ آتَوُا الزَّكاةَ) يعنى اگر بر پا داشتن نماز و پرداخت زكاة را پذيرفتند.

زيرا مصونيت جانى آنها تنها بخواندن نماز و پرداخت زكاة (بدون پذيرش آن) نيست بلكه مقصود پذيرفتن آن است.

(فَخَلُّوا سَبِيلَهُمْ) يعنى آنها را واگذاريد تا بهر جا كه بخواهند بروند و در شهر- هاى اسلامى آزادانه فعاليت كنند، و در حقوق مانند ساير مسلمانان باشند، و برخى گفته‌اند: مقصود آن است كه راه آنها را بسوى خانه كعبه باز كنيد يعنى بگذاريد آنها نيز با شما حج بجا آورند.

(إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ) و باين آيه استدلال شده كه هر كه عمداً نماز را ترك كند قتل او واجب است، زيرا خداوند از قتل مشركان جلوگيرى كرده مشروط بر آنكه توبه كنند و نماز بپا دارند و چون نماز نخوانند قتل آنها واجب است.

(وَ إِنْ أَحَدٌ مِنَ الْمُشْرِكِينَ اسْتَجارَكَ فَأَجِرْهُ حَتَّى يَسْمَعَ كَلامَ اللَّهِ) معناى اين آيه آن است كه اگر يكى از آن مشركانى كه دستور جنگ با آنها را بتو داديم پس از گذشتن چهار ماه از تو امان خواست تا دعوت تو را بشنود و چگونگى استدلال بقرآن را استماع كند او را امان بده و مقصود خود را براى وى تشريح كن، و باو مهلت ده تا سخن خدا را بشنود و در آن بينديشد، و اينكه فقط سخن خدا را اختصاص داده (و فرموده:

(حَتَّى يَسْمَعَ كَلامَ اللَّهِ ...)) بخاطر آن است كه مهمترين دليلها در همان كلام خدا است.

(ثُمَّ أَبْلِغْهُ مَأْمَنَهُ) يعنى اگر بدين اسلام در آمد كه بخير و سعادت دو دنيا نائل گشته و اگر بدين اسلام در نيامد او را بقتل نرسان كه در نتيجه بدو نيرنگ زده باشى بلكه او را بسرزمين خودش كه در آنجا مصونيت جانى و مالى دارد برسان.

(ذلِكَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لا يَعْلَمُونَ) يعنى و اين امان بخاطر آن است كه اينان مردمى هستند كه ايمان و دلائل اسلام را نميدانند، پس بدانها امان بده تا بشنوند و بخوبى بينديشند و دانا گردند، و در اين آيه دليل است بر بطلان گفتار آن كس كه ميگويد: