[سوره التوبة (9): آيه 100]

(وَ السَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهاجِرِينَ وَ الْأَنْصارِ وَ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسانٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ وَ أَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي تَحْتَهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها أَبَداً ذلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ (100))

ترجمه:

و پيش‌گامان نخستين از مهاجر و انصار و آنان كه به نيكى پيرويشان كردند خدا از آنان خوشنود است و آنان نيز از خدا خوشنودند، و براى آنان بهشتهايى آماده كرده است كه جويها در آنها روانست و براى هميشه در آن جاودانند، و اين است كاميابى بزرگ (100).

شأن نزول:

سعيد بن مسيب و حسن و ابن سيرين و قتاده گفته‌اند: اين آيه درباره كسانى نازل شده كه بسوى دو قبله (بيت المقدس و كعبه) نماز خواندند، و شعبى گفته: درباره كسانى نازل گشت كه در بيعت رضوان- يعنى بيعت حديبية- حضور داشتند و بيعت كردند. و دنبال اين سخن گفته: كسانى كه پس از بيعت رضوان اسلام آورده و يا از مكه مهاجرت كردند جزء مهاجرين اولين نيستند.

و عطاء بن رباح گفته است: مقصود از اين آيه اهل بدر ميباشند.

و جبائى گفته: منظور كسانى هستند كه پيش از هجرت مسلمان شدند.

تفسير:

(وَ السَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ) و آنان كه به ايمان و فرمانبردارى خدا پيشى گرفتند،