و چنانچه قدرت نداشت روى خود را بدانها ترش كند.[1] و در قرائت اهل بيت : چنين است: «جاهد الكفار بالمنافقين» (با كفار بوسيله منافقان پيكار كن) و فرموده‌اند اين معنى بدانجهت است كه پيغمبر- 6- چنان نبود كه با منافقان جنگ كند بلكه بهر ترتيب ميتوانست با آنها مدارا ميكرد و جلب رضايت آنها را ميفرمود، چون منافقان تظاهر بكفر خود نميكردند بلكه بر عكس تظاهر بايمان ميكردند و صرف اينكه خداى تعالى عالم بكفر باطنى آنها بود موجب قتل آنها نمى‌شود.

(وَ اغْلُظْ عَلَيْهِمْ) يعنى سخن درشت و سخت بدانها بگو و با آنها مدارا نكن.

(وَ مَأْواهُمْ جَهَنَّمُ) و جايگاه آن هر دو دسته (كفار و منافقان) و مسكنشان دوزخ است.

(وَ بِئْسَ الْمَصِيرُ) و بد جايگاه و مأوايى است.

[1]- مخفى نماند كه عبارت در اينجا مجمل است زيرا سه نوع: همان جهاد با دست و زبان و قلب است، و جمله اخير نوع چهارم است، گذشته از اينكه عدم قدرت بر جهاد با دل( يعنى در دل مخالفت با آنها كردن) معنايش معلوم نشد كه چگونه انسان نمى‌تواند در دل نيز با آنان پيكار كند و از اعمال آنها قلباً اظهار تنفر كند. و عبارت تفسير فخر رازى در اينجا واضح‌تر است كه گويد:

« و قال عبد اللَّه فى قوله:(جاهِدِ الْكُفَّارَ وَ الْمُنافِقِينَ) قال تارة باليد و تارة باللسان، فمن لم يستطع فليكشر فى وجهه، فمن لم يستطع فبالقلب» يعنى عبد اللَّه در تفسير اين آيه گفته: جهاد با منافقان گاهى بدست است و گاهى بزبان، و اگر با آن دو نتوانست رو بدانها ترش كند، و اگر اينكار هم مقدورش نبود در دل با آنها جهاد كند.