ميكنند، و از خدا و رسولش فرمانبردارى كرده و روى خواسته و خوشنودى آن دو گام بر ميدارند.

(أُولئِكَ سَيَرْحَمُهُمُ اللَّهُ) يعنى آنان كه داراى چنين اوصافى هستند خداوند آنان را در آخرت مورد رحمت خود قرار دهد.

(إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ) يعنى برحمت و عذاب، هر دو توانا است و هر كدام را در جاى خود مى‌نهد، و اين آيه دليل است بر اينكه أمر بمعروف و نهى از منكر واجب عينى است، زيرا آن دو را از صفات همه مؤمنان بشمار آورده و مخصوص بدسته خاصى نكرده است.

(وَعَدَ اللَّهُ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِناتِ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ) يعنى جويها از زير درختهاى آن روانست.

(خالِدِينَ فِيها وَ مَساكِنَ طَيِّبَةً) يعنى زندگى در آن گوارا است، و خدا آن مسكنها را از درّ و ياقوت سرخ و زبر جد سبز بنا فرموده كه آزار و رنجى در آنها نيست، چنانچه حسن گفته است.

(فِي جَنَّاتِ عَدْنٍ) يعنى در بهشتهاى ماندگار و جاويدان.

و ابن مسعود گفته: «عدن» نام وسط بهشت است.

و ضحّاك گفته: شهرى است در بهشت كه رسولان و پيمبران و شهيدان و امامان راهنما در آنجا سكونت دارند و مردم در اطراف آنها مسكن دارند، و بهشتهاى ديگر در اطراف آنها بنا شده.

و مقاتل و كلبى گفته‌اند: «عدن» بلندترين درجات بهشت است، و چشمه «تسنيم» در آنجاست، و بهشتهاى ديگر در اطراف آن قرار دارد، و از روزى كه خدا آن را آفريده پوشيده است، تا آن گاه كه خداوند صاحبانش را كه همان پيمبران و شهيدان و مردمان شايسته و صالح باشند و هر كه را خدا بخواهد در آن منزل دهد، و كاخهايى از درّ و ياقوت و طلا در آن است، و باد خوشى از زير عرش ميوزد و تلهايى از مشك سفيد را با خود برداشته بر آنها در آورد.