بيان آيه 132- 133

قرائت:

القمل: در قرائت غير مشهور بفتح قاف و سكون ميم خوانده شده است.

لغت:

طوفان: سيلابى كه زمين را فرا گيرد. اين كلمه ماخوذ از «طوف» است و برخى آن را مصدر دانسته‌اند، مثل «رجحان و نقصان» اخفش گويد: مفرد آن «طوفانه» است. ابو عبيده گويد: سيلاب تند و مرگ ناگهانى را طوفان گويند:

قمل: شپش بزرگ، ابو عبيده گويد: شپش كوچك است.

اعراب:

مهما: خليل گويد: «مه» در اصل «ما» بوده و مثل «اما و متى ما» بر آن «ما» داخل و «هاء» تبديل به الف شده است. برخى هم «مه» را اسم فعل دانسته‌اند.

فرق «مهما و ما» اين است كه اولى فقط براى شرط است و دومى مشترك است.

تاتنا: فعل شرط و حذف ياء آن علامت جزم است.

به: اين ضمير به «مهما» بر ميگردد.

بها: اين ضمير به «آية» بر ميگردد.

مفصلات: حال‌

مقصود:

(وَ قالُوا مَهْما تَأْتِنا بِهِ مِنْ آيَةٍ لِتَسْحَرَنا بِها فَما نَحْنُ لَكَ بِمُؤْمِنِينَ‌): قوم فرعون به موسى گفتند: هر معجزه‌اى كه بياورى، براى اينكه ما را مسحور و شيفته خود كنى تا از دين فرعون دست بكشيم، تصديق تو نخواهيم كرد.

منظورشان اين است كه در راه كفر اصرار دارند و ثابت قدمند و در برابر هيچ‌