بيان آيه 49 تا 51

قرائت:

يتوفى: ابن عامر بدو تاء و ديگران بياء و تاء قرائت كرده‌اند. اين فعل اسناد بملائكه داده شده و تأنيث ملائكه غير حقيقى است.

اعراب:

(إِذْ يَقُولُ‌): عامل «اذ» ممكن است مبتداى محذوف باشد. يعنى «ذلك اذ» يا «اذكر» محذوف باشد.

(وَ لَوْ تَرى‌): جواب «لو» محذوف است. حذف جواب، احتمال وجوهى مى‌دهد و ابلغ است،( بِما قَدَّمَتْ‌): خبر براى «ذلك» يا منصوب به «جزاءكم» محذوف.

(وَ أَنَّ اللَّهَ لَيْسَ بِظَلَّامٍ‌): تقدير آن «بان اللَّه» يا خبر است براى مبتداى محذوف.

مقصود:

(إِذْ يَقُولُ الْمُنافِقُونَ‌): منافق كسى است كه قلباً كافر و ظاهراً مؤمن باشد.

(وَ الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ‌): كسانى كه در دلهايشان مرض است، آنهايى هستند كه ظاهراً اظهار اسلام مى‌كنند و باطناً در باره آن ترديد دارند. برخى گفته‌اند:

چند جوان از قريش بودند كه در مكه اسلام آوردند و پدرانشان آنها را بزندان افكندند.

اينان عبارتند از قيس بن وليد بن مغيره و على بن امية بن خلف و عاص بن منبه و حارث بن زمعه و أبو قيس بن فاكهة بن مغيره. در جنگ بدر، همين كه چشمشان بعده قليل مسلمين افتاد، گفتند:

(غَرَّ هؤُلاءِ دِينُهُمْ‌): اينان مغرور دين خود شده‌اند و بدون توجه به جمعيت انبوه مشركين، فريب پيامبر خود خورده، بجنگ آمده‌اند. سپس خداوند بيان‌