كه سرپرستشان كشته شده بود، تقسيم كنند. آنها هم متاع‌ها را دادند و بدين مناسبت، آيه‌ها نازل شد.

مقصود:

اكنون در باره اينكه مشركين اموال خود را در راه معصيت خدا صرف مى‌كردند، مى‌فرمايد:

(إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ لِيَصُدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ فَسَيُنْفِقُونَها ثُمَّ تَكُونُ عَلَيْهِمْ حَسْرَةً): كسانى كه در راه جنگ با پيامبر، اموال خود را انفاق مى‌كنند، براى اينكه مردم را از دين خداوند، منع كنند، بزودى دچار حسرت خواهند شد و خواهند فهميد، كه در دنيا و در آخرت، از آن نفعى نخواهند برد، بلكه وسيله بدبختى آنها خواهد شد.

اينكه مى‌گويد: براى اينكه مردم را از دين خداوند، منع كنند، از اين حيث است كه آنها اگر چه دين خدا را نمى‌شناختند، لكن نتيجه عمل آنان، چيزى جز اين نبود.

(ثُمَّ يُغْلَبُونَ‌): آن گاه در ميدان جنگ نيز دچار شكست خواهند شد. از اين جمله، استفاده مى‌شود كه پيامبر گرامى اسلام در ادعاى نبوت، راستگو بود، زيرا از چيزى خبر مى‌دهد كه هنوز واقع نشده است.

(وَ الَّذِينَ كَفَرُوا إِلى‌ جَهَنَّمَ يُحْشَرُونَ‌): كسانى كه كافر شدند، بعد از آنكه در اين جهان، بر اثر شكست، دچار حسرت مى‌شوند، در آخرت نيز گرفتار جهنم خواهند شد.

اينكه در اينجا باز هم‌(وَ الَّذِينَ كَفَرُوا) را تكرار مى‌كند، بخاطر اين است كه برخى از آنهايى كه اموال خود را در راه مبارزه با اسلام، انفاق مى‌كردند، بعداً مسلمان شدند. بنا بر اين عذاب آخرت مخصوص آن عده‌اى است كه مردند و مسلمان نشدند.

(لِيَمِيزَ اللَّهُ الْخَبِيثَ مِنَ الطَّيِّبِ وَ يَجْعَلَ الْخَبِيثَ بَعْضَهُ عَلى‌ بَعْضٍ فَيَرْكُمَهُ‌)