(وَ عَلى‌ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ‌): اينان بخدا توكل مى‌كنند و امور زندگى خود را به او واگذار مى‌كنند. برخى گويند: يعنى بخدا اميدوارند كه پاداش آنها را مى‌دهد.

(الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ يُنْفِقُونَ‌): تفسير اين آيه در سوره بقره ذيل آيه (3) گذشت اينكه تنها در باره نماز و زكات سخن مى‌گويد، بخاطر اهميت آنهاست و بخاطر اينكه مردم از آنها مواظبت بيشترى كنند.

(أُولئِكَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا): كسانى كه داراى چنين صفاتى باشند، در حقيقت شايسته هستند كه مؤمن ناميده شوند.

(لَهُمْ دَرَجاتٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ مَغْفِرَةٌ وَ رِزْقٌ كَرِيمٌ‌): عطا گويد: يعنى اينها در بهشت، داراى مقامات و درجات عاليه‌اى هستند و خداوند آنها را از مغفرت خويش و رزقى بزرگ و هميشگى، برخوردار مى‌گرداند.

كسانى كه معتقدند ايمان زياد و كم ميشود و كارهايى كه بوسيله اعضاى بدن انجام مى‌شود، جزو ايمان است، به همين آيات، استدلال كرده‌اند.

اينان گويند: از اين آيات استفاده ميشود كه تنها كسانى مؤمن هستند كه داراى صفات مذكور باشند. پس اگر كسى با ياد خدا دلش ترسان نشود و با شنيدن آيات خدا بر ايمانش افزوده نشود و از توكل و نماز و انفاق بى‌بهره باشد، ايمان ندارد.

پاسخ اين است كه اين صفات، مربوط به مؤمنين. برجسته و برگزيده مى‌باشد، نه همه مؤمنين. گويا مى‌خواهد بگويد: مؤمنين برگزيده و ممتاز كسانى هستند كه داراى چنين اوصافى باشند. بدينترتيب مانعى نيست كه افراد مؤمن از لحاظ ايمان مساوى و از لحاظ طاعات با هم متفاوت باشند. بدليل اينكه ترس قلبى واجب نيست، بلكه مستحبّ است. نماز و انفاق هم كه در ايه آمده است، اعم از واجب و مستحبّ است.

پس معلوم است كه آيات نظر به مؤمنين ممتاز و برگزيده دارد، نه همه مؤمنين و از آيات استفاده ميشود كه هر كس پايين‌تر از آنها باشد داراى ايمان نيست.

ابن عباس گويد: از اين آيه بر مى‌آيد كه شخص كافر از خداوند ترسى ندارد و از چنين صفاتى محروم است‌

.