بيان آيه 189 تا 193

قرائت‌

شركاء: اهل مدينه و ابو بكر «شركاء» بكسر شين و سكون راءِ و ديگران به صيغه جمع خوانده‌اند. هر دو قرائت بيك معنى است. زيرا مصدر هم به معناى صفت بكار مى‌رود.

لا يتبعوكم: نافع در اينجا و در سوره شعراءِ به سكون تاء و ديگران به تشديد خوانده‌اند. هر دو قرائت بيك معنى است.

مقصود

در آيه پيش، نام خداوند برده شد و در اين آيات در باره يگانگى او مى‌فرمايد:

(هُوَ الَّذِي خَلَقَكُمْ مِنْ نَفْسٍ واحِدَةٍ وَ جَعَلَ مِنْها زَوْجَها لِيَسْكُنَ إِلَيْها): اين خطاب به بنى آدم است، يعنى خداوند شما را از آدم آفريد و همسرش حوا نيز از خود آدم خلق كرد، تا با او انس بگيرد.

(فَلَمَّا تَغَشَّاها حَمَلَتْ حَمْلًا خَفِيفاً): همين كه او را در آغوش كشيد و با او در آميخت احساس حملى سبك كرد.

(فَمَرَّتْ بِهِ فَلَمَّا أَثْقَلَتْ دَعَوَا اللَّهَ رَبَّهُما لَئِنْ آتَيْتَنا صالِحاً لَنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرِينَ‌):

مدتى اين حمل سبك بود و مى‌توانست نشست و برخاست و آمد و رفت كند و حمل او را مانع نمى‌شد. همين كه حمل بزرگ شد و احساس سنگينى كرد، آدم و حوا، هر دو از خداوند درخواست كردند كه اگر بما فرزندى صالح و بقولى نسلى صالح و سالم عطا كنى، در برابر اين نعمت ترا شكر گزارى خواهيم كرد. اين سؤال را از اين جهت كردند كه مى‌خواستند با داشتن فرزندى شايسته، از وحشت و غم تنهايى نجات يابند.

هر گاه يكى از آنها بجايى مى‌رفت، ديگرى تنها مى‌ماند و همدمى نداشت. ممكن‌