تصديق بخدا و پيامبران و ملائكه و جهان ديگر است‌[1].

«غيب» هر چه از حواس ظاهر پنهان است.

«يقيمون» انجام ميدهند با حدود و شرايط يا مداومت دارند بر آن، يا آن را بر پا ميكنند.

«المفلحون» رستگاران- ريشه اصلى اين كلمه «فلح» است بمعناى قطع، و چون كشت كار زمين را ميشكافد بدو «فلّاح» گفته‌اند و مناسب اين ريشه با معناى مفلح (رستگار) اينست كه گويى خير و نيكى براى او باز و شكافته شده است.

تفسير:

در اين آيات صفات پرهيز كاران كه از نور هدايت قرآن بهره‌مند شده‌اند بيان شده است اولين صفت آنان اينست كه ايمان بغيب دارند، در اينكه مقصود از غيب چيست اقوالى گفته شده است:

1- واجبات و محرمات و مباحات يعنى احكام.

2- قيامت و بهشت و جهنم (از حسن).

3- آنچه از ناحيه خداست (از ابن عباس).

4- هر چه از علم و اطلاع مردم عادى بيرون است (از ابن مسعود).

و در همين عموم داخل ميشود آنچه اماميه نقل كرده‌اند در تطبيق به غيبت حضرت مهدى 7 و زمان ظهورش زيرا جز خدا كسى آن زمان را نميداند.

5- قرآن (زرّ بن حبيش)

[1] كلمه« مؤمن» كه صفت براى خدا قرار ميگيرد ممكن است بيكى از دو معنى باشد:

1- از فعل آمنته( او را امان دادم) كه يك مفعول دارد و اگر بباب افعال رود دو مفعولى ميگردد مانند: آمنته العذاب( او را از عذاب ايمن نمودم) و خدا را از اين جهت« مؤمن» گفته‌اند كه او امان دهنده( مؤمنان) است از عذاب.

2- مؤمن بودن خدا باين معنا كه او مصدق موحدين و يكتا پرستان است.