(بِإِذْنِ اللَّهِ ...)- باذن پروردگار.

يعنى بامر پروردگار، و برخى گفته‌اند منظور از اذن خدا علم خداوند و يا اعلام كردن خدا است جبرئيل را.

(مُصَدِّقاً لِما بَيْنَ يَدَيْهِ ...)- در حالى كه تأييد ميكند كتب موجود را.

و شهادت ميدهد كه آن كتب بر حق است و از نزد خداوند آمده.

(وَ هُدىً وَ بُشْرى‌ لِلْمُؤْمِنِينَ ...)- و راهنما و مژده دهنده است نسبت بمؤمنين.

و اگر دستور جنگ و سختى در آن باشد آن دستور در برابر كافرين و بر ضرر آنان است.

و علّت اينكه راهنمايى كتاب را از امتيازات مؤمنين قرار داد اين است: كه تنها آنان از راهنمايى كتاب استفاده برده و بر طبق دستوراتش عمل ميكنند و اگر چه آن در صدد راهنمايى همه است.

و برخى گفته‌اند: منظور از «هدايت» رحمت و پاداش است و از همين جهت اختصاص به مؤمن دارد و معناى «بشرى» اين است كه در آن كتاب نعمت هميشگى بآنان مژده داده شده.

و اگر «مصدّقاً» و «هدىً» و «بشرى» از اوصاف جبرئيل باشد (نه كتاب و قرآن) معناى آيه اين است:

كه جبرئيل كتب آسمانى پيشين را تصديق ميكند و راهنمايى و مژده براى مؤمنين ميآورد.

پرسش چرا خداوند(عَلى‌ قَلْبِكَ) فرمود و «على قلبى» نفرمود- با اينكه اين تعبير در برابر يهود گفته ميشود و بر وفق ميزان تخاطب «على قلبى» بايد گفته شود.

پاسخ اين تعبير مطابق با عرب مشهور است همانطورى كه بمخاطب خويش مى‌گويى:

بمردم مگو: كه خير نزد تو است. و ميتوانى بگويى: بمردم بگو نزد من است، و