2- لطف بيشتر

هدايت بمعنى لطف و مهربانى بيشتر خداوند نسبت به بندگان خاص، كه سبب زيادى هدايت آنان ميگردد همانطورى كه خدا ميفرمايد:(الَّذِينَ اهْتَدَوْا زادَهُمْ هُدىً) بآنها كه هدايت يافته‌اند سينه باز (شرح صدر) و قدمى استوار داد.

3- بواقع رسيدن‌

هدايت بمعنى رسيدن بواقع و هدف بگيريم همانطورى كه آيات قرآن در اين باره است‌(يَهْدِيهِمْ رَبُّهُمْ بِإِيمانِهِمْ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهِمُ الْأَنْهارُ فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ)[1] و آيه‌(وَ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَلَنْ يُضِلَّ أَعْمالَهُمْ سَيَهْدِيهِمْ وَ يُصْلِحُ بالَهُمْ).

آنان كه در راه خدا كشته شدند اعمالشان باطل نمى‌شود و بزودى بهدف و واقع ميرسند ... در اين آيه ناچار بايد هدايت رسيدن بواقع و هدف، معنا شود زيرا پس از مرگ تكليفى نيست تا آيه (هدايت) ناظر بآن باشد.

4- حكم بهدايت و تصديق آن‌

حكم بهدايت مثل آيه شريفه:(مَنْ يَهْدِ اللَّهُ فَهُوَ الْمُهْتَدِ) كسى را كه خداوند حكم (و تصديق) بهدايت او كند او هدايت شده است. اين سه قسم هدايت مخصوص مؤمنين است چه، آنان هستند كه ميتوانند بحقيقت و واقع برسند و مورد لطف و رحمت بى پايان قرار گيرند.

5- فراهم كردن مقدمات هدايت‌

خداوند مقدّمات هدايت و سعادت را در شخص، بوجود مى‌آورد و او چيزهايى را مى‌فهمد كه خود به خود او را به ايمان رهبرى ميكند. مثلًا اگر كسى نيروى حركت را در جسمى قرار داده و در نتيجه، آن جسم بحركت در آمد ميتوان گفت اين شخص آن جسم را حركت داده است نسبت هدايت در اين گونه موارد بخدا نيز چنين است.

بايد دانست اين هدايت كه مقدمه و وسيله شناسايى خدا است با آن هدايت كه‌

[1] آيه 9 از سوره يونس، آنهايى كه خداوند بايمانشان هدايتشان ميكند در بهشتها( باغها) ى پر نعمت كه جويهاى آب زير درختان آنها روان است خواهند بود.