تحت تأثير بهائى‌ها، به اين آيين گرويده بودند و گروه سوم، كار ارشاد اين افراد را با شيوه‌هاى خاصّ خود دنبال مى‌كردند. سخنرانى‌هاى عمومى نيز در محافلى كه بيشتر منازل بود، برگزار شده و از سخنرانان معروف استفاده مى‌شد. به طور معمول، در سال‌روز تولد امام زمان عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف نيز جشن‌هايى برگزار مى‌شد. بيشتر افرادى كه از بهائيت برمى‌گشتند، توبه‌نامه و تبرانامه‌اى مى‌نوشتند كه متن بسيارى از آن‌ها در يك مجموعه، در كتابخانۀ آستان قدس نگهدارى مى‌شود. اين جلسات بيشتر توسط سخنرانانى اداره مى‌شد كه خود انجمن تربيت كرده بود.

نكتۀ قابل توجه آن‌كه اين افراد غير روحانى بودند. انجمن در اين‌باره استدلال‌هاى ويژه خود را داشت. اين نيروها از مدارس برگزيده مى‌شدند و در اين ميان مدرسۀ علوى جايگاه خاص خود را داشت. اين مدرسه به همان اندازه كه خاستگاه بسيارى از نيروهاى مذهبى بود كه در انقلاب اسلامى فعالانه شركت كردند، فرصتى براى انجمن بود تا از ميان آنان كسانى را براى كارهاى فكرى و تبليغى خود گزينش كند. [1]

اين انجمن پيش از انقلاب، با فرستادن نامه‌هايى براى برخى مراجع و بزرگان از جمله رهبر فقيد انقلاب كه در آن اهميت مبارزۀ با بهائيت را گوشزد كرده، فعاليت‌هاى خود را در اين زمينه شرح مى‌دادند، تأييديه‌هايى براى خود مى‌گرفتند كه امروزه نيز بدان‌ها استناد مى‌كنند.

همواره مؤسس انجمن تأكيد مى‌كرد:

امروز امام زمان عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف از كسى جز اين خدمت را نمى‌پذيرد و چيزى جز اين انتظار ندارد. به خدا قسم! امروز تكليف شرعى و دينى همۀ ما آن است كه با بهائيت مبارزه كنيم. [2]

در تبصرۀ 2 از ماده دوم اساسنامۀ انجمن، تصريح شده است: انجمن به هيچ‌وجه در امور سياسى مداخله نخواهد كرد و مسئوليت هرنوع دخالتى را كه در زمينه‌هاى سياسى از طرف افراد منتسب به انجمن صورت گيرد، به