ى
يأجوج و مأجوج

از نشانه‌هاى نزديك شدن قيامت در عصر ظهور

در دو سوره قرآن مجيد، از يأجوج و مأجوج سخن به ميان آمده است؛ يكى در آيات 92 تا 98 سوره كهف و ديگر در آيه 96 سوره انبياء. آيات قرآن به روشنى گواهى مى‌دهد كه اين دو نام، متعلق به دو قبيلۀ وحشى خونخوار بوده است كه مزاحمت شديدى براى ساكنان اطراف مركز سكونت خود داشتند. در تورات، در كتاب حزقيل (فصل 38 و 39) و در كتاب رؤياى يوحنا (فصل 20) از آن‌ها به گوگ و مأگوگ ياد شده است كه معرّب آن يأجوج و مأجوج است. به گفتۀ صاحب الميزان، از مجموع گفته‌هاى تورات استفاده مى‌شود كه مأجوج يا يأجوج و مأجوج، گروه يا گروه‌هاى بزرگى بودند كه در دوردست‌ترين نقطۀ شمال آسيا زندگى مى‌كردند. آنان مردمى جنگجو و غارتگر بودند. [1]

دليل‌هاى فراوانى از تاريخ در دست است كه در منطقۀ شمال شرقى زمين، در نواحى مغولستان در زمان‌هاى گذشته، گويى چشمۀ