طاغوت يا مشرك معرفى مى‌كنند.

امام صادق عليه السّلام فرمود:

هرپرچمى پيش از قيام قائم بر افراشته شود، صاحب آن، طاغوتى است كه برابر خدا پرستش مى‌شود. [1]

برافراشتن پرچم، كنايۀ از اعلان جنگ با نظام حاكم و تلاش براى تأسيس حكومت جديد است. واژۀ «طاغوت» و جمله «يعبد من دون اللّه» در اين حديث به خوبى بيانگر آن است كه مقصود از «پرچم برافراشته شده پيش از قيام قائم» پرچمى است كه مقابل خدا و رسول و امام عليه السّلام برافراشته شود و برافرازنده آن، مقابل حكومت خدا، حكومتى تأسيس كند و در پى آن باشد كه به خواسته‌هاى خود جامه عمل بپوشاند.

بنابراين، نمى‌توان شخص صالحى را كه براى حاكميت دين، قيام و اقدام كرده است، طاغوت خواند؛ زيرا در اين صورت، چنين پرچمى نه فقط مقابل پرچم قائم برافراشته نشده كه در مسير و طريق و جهت او خواهد بود. افزون بر اين، اگر با استناد به اين روايات، هرگونه قيام و نهضتى را محكوم و غيرمشروع بدانيم، اين‌گونه برداشت، با روايت‌هاى جهاد، امر به معروف و نهى از منكر و نيز با سيرۀ پيامبر و امامان مصوم عليهم السّلام تعارض دارد و در مقام تعارض، بايد از اين روايات صرف نظر كرد.

دو. رواياتى كه بيانگر ناكامى و موفق نشدن قيام‌هاى پيش از قيام مهدى عليه السّلام است. اين دسته از روايات، در ضمن، به مشروع نبودن تلاش براى ايجاد حكومت اسلامى اشاره دارد؛ زيرا قيامى كه بدون ثمر باشد، از ديدگاه عقل و عقلا ناپسند است.

امام سجاد عليه السّلام فرمود:

به خدا سوگند! هيچ‌يك از ما پيش از قيام قائم خروج نمى‌كند؛ مگر اين‌كه مثل او، مانند جوجه‌اى است كه پيش از محكم شدن بال‌هايش از آشيانه پرواز كرده باشد.

در نتيجه، كودكان او را گرفته و با او به بازى مى‌پردازند. [2]