رقم خورد، تا جامعۀ شيعى را به كامل‌ترين صورت ممكن آمادۀ فصلى تازه از زندگى خود كند. برخى از اين ويژگى‌هاى غيبت صغرا بدين قرار است:

زمان غيبت صغرا محدود بود. از نگاه زمانى 69 سال و چند ماه طول كشيد و به دليل كوتاه بودن مدت آن، «غيبت صغرا» ناميده شد؛ بر خلاف غيبت كبرا كه كسى از مدت آن آگاهى ندارد.

در دوران غيبت صغرا، امام از نگاه‌ها پنهان بود؛ ولى اين غيبت، همگانى نبود؛ بلكه كسانى مانند نواب خاص و برخى از وكلاى آن حضرت، مى‌توانستند با آن حضرت در تماس باشند و پرسش‌ها و نامه‌هاى مردم را خدمت امام ببرند و پاسخ او را به مردم برسانند. در صورتى كه در غيبت كبرا، امام به طور كلّى از نگاه‌ها پنهان است و راه نامه‌نگارى بسته است؛ يعنى بناى غيبت كبرا و اقتضاى آن، اين است كه حضرت ديده نشود. البته اين بدان معنا نيست كه امكان ندارد ديده شود؛ بلكه ممكن است برخى افراد، حضرت را ببينند.

در غيبت صغرا، حضرت چهار نماينده داشت كه آن‌ها را به صورت معين و مشخص تعيين كرده و برگزيده بود. آنان موظف بودند بين امام و مردم ارتباط برقرار كنند. اقامتگاه و مكان حضرت را نيز مى‌دانستند؛ ولى در غيبت كبرا چنين نيست.

غيبت صغرا، مرحلۀ نخست امامت حضرت مهدى عليه السّلام بوده است. از ابتدا چنين مقدر بوده است كه آن حضرت پس از رسيدن به امامت، بايستى بى‌درنگ از ديد عمومى پنهان شود و در ظاهر، از آنچه در جامعه رخ مى‌دهد، فاصله بگيرد؛ هر چند در واقع او از نزديك، همه وقايع را احساس و ادراك مى‌كند. بايد توجه داشت كه اگر آن غيبت، يكباره رخ مى‌نمود ضربۀ سنگينى به پايگاه‌هاى مردمى و طرفداران امامت وارد مى‌شد؛ زيرا مردم، پيش از آن با امام خود ارتباط داشتند، در