گنجى در طالقان هست كه از طلا و نقره نيست، و پرچمى است كه از روزى كه آن را پيچيده‌اند برافراشته نشده است و مردانى هستند كه دل‌هاى آن‌ها مانند پاره‌هاى آهن است شكى در ايمان به خدا در آن راه نيافته و در طريق ايمان از سنگ محكم‌تر است. اگر آنها را وادارند كه كوه‌ها را از جاى بكنند، از جاى كنده و از ميان بر مى‌دارند. لشكر آن‌ها قصد هيچ شهرى نمى‌كنند جز اينكه آن را خراب مى‌نمايند. اسب‌هاى آن‌ها زين‌هاى زرين دارند، و خود آنها براى تبرك بدن خود را بزين اسب امام مى‌سايند، آن‌ها در جنگ‌ها امام را در ميان گرفته و با جان خود از وى دفاع مى‌كنند، و هركارى داشته باشد برايش انجام مى‌دهند. مردانى در ميان آن‌ها است كه شب‌ها نمى‌خوابند زمزمه آن‌ها در حال عبادت همچون زمزمه زنبور عسل است. تمام شب را به عبادت مشغولند، و روزها سواره به دشمن حمله مى‌كنند. آنها در وقت شب راهب و هنگام روز شيرند. آن‌ها در فرمانبردارى امام بيش از كنيز نسبت به آقايش پافشارى دارند آن‌ها مانند چراغ‌هاى درخشنده‌اند، و دل‌هاشان همچون قنديل‌هاست، و از خوف خدا خشنود مى‌باشند. آن‌ها ادعاى شهادت دارند و تمنا مى‌كنند كه در راه خداوند كشته گردند. شعار آنان اينست: «اى خون‌خواهان حسين» از هرجا مى‌گذرند، رعب آنها پيشاپيش آنان به اندازه يك ماه راه در دل‌هاى جاى مى‌گيرد، و بدين گونه رو به پيش مى‌روند، خداوند هم پيشرو به سوى حق و حقيقت را پيروز مى‌گرداند. [1]

برخى، طالقان را منطقه ويژه‌اى دانسته‌اند؛ ولى گروهى نيز آن را به منطقه بسيار وسيعى همانند ايران معنا كرده‌اند. [2]از روايت ذكر شده در منابع اهل سنّت استفاده مى‌شود كه آنان اصحاب و ياران ويژه آن حضرت هستند؛ زيرا در روايت، نوع آنان مشخص شده است؛ امّا در روايت بحار الانوار علاوه بر بيان چگونگى و كيفيت، سخن از كمّيت و لشكر و درفش‌هاى فاتح و پيروز به ميان آمده است.

نيز ن. ك: ياران حضرت مهدى عليه السّلام.