شيعيانت مى‌باشيد كه در قيامت خشنود خواهيد بود و خدا هم از شما راضى است.» [1]

روايات پرشمار ديگرى نظير روايت ياد شده از بزرگان اهل سنّت مانند طبرانى، احمد بن حنبل و دار قطنى به وسيلۀ ابن حجر، ابن اثير، سيوطى و ديگران نقل شده است. حضرت على عليه السّلام در نامه‌اى مى‌نويسد:

«اين نامه از بندۀ خدا، على امير المؤمنين است به شيعۀ خود از مؤمنان و مسلمانان؛ چه خدا مى‌گويد:

شيخ مفيد، به سند خود از امام باقر عليه السّلام از ام سلمه نقل مى‌كند كه گفت:

از رسول خد شنيدم فرمود:

بى‌گمان على و شيعه او رستگار مى‌باشند.

و به اسناد خود، سه حديث ديگر در همان فصل در اين‌باره نقل كرده است. [4]

از امير المؤمنين على عليه السّلام نيز در منابع مختلف-از جمله نهج البلاغه- چند روايت در اين‌باره نقل شده است.

به هرحال، عنوان شيعه براى پيروان على عليه السّلام مشهور شده و اين عنوان، ويژۀ كسانى شد كه به امامت على عليه السّلام و جانشينى او پس از پيامبر باور دارند، و امامت يازده نفر از فرزندان معصومش را كه آخرين آن‌ها حجت بن الحسن عليه السّلام است، معتقدند و به كسانى كه داراى چنين عقيده‌اى باشند، شيعه اثنى عشرى و شيعه اماميّه اطلاق مى‌شود.

نيز ن. ك: اثنى عشرى.