ادعاى دروغين «بابيّت» ، از زمان امامان عليهم السّلام تا قرن حاضر، كم‌وبيش رواج داشته است؛ امّا هيچ‌يك از مدّعيان دروغين آن، به اندازۀ على محمد باب، جامعۀ اسلامى را به انحراف نكشاند. علاوه بر آن- چنان‌كه گفته شد-على محمد باب، غير از ادعاى دروغين بابيّت، ادعاى ديگرى مطرح كرد كه زمينه‌ساز فرقۀ ديگرى به نام «بهائيت» شد.

نيز ن. ك: بابيه، بهائيه.

پيروان على عليه السّلام و اولاد ايشان

شيعه، فرقه يا گروهى را گويند كه امر يگانه‌اى داشته باشند. شيعة الرجل؛ يعنى، دوستان و ياران مرد. جمع آن اشياع و شيع به معناى مثل و مانند و فرقه‌ها نيز آمده است. [1]واژۀ شيعه به صورت مفرد چهار بار در قرآن آمده است. [2]

شيعه در اصطلاح به پيروان حضرت على عليه السّلام و خاندانش و كسانى گفته مى‌شود كه به جانشينى بلافصل آن حضرت بعد از پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و اله و سلّم و نص ولايت او در غدير خم از طرف پيغمبر معتقد مى‌باشند. در سخنان رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلّم و حضرت على و ديگر امامان عليهم السّلام و نويسندگان كتاب‌هاى ملل و نحل، اين كلمه به كار رفته است.

جابر بن عبد اللّه انصارى گويد:

پيش پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم بودم كه على عليه السّلام از دور نمايان شد. پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم فرمود:

«سوگند به كسى كه جانم به دست او است! اين شخص و شيعيانش، در قيامت رستگار خواهند بود.» [3]

ابن عباس نيز گويد:

وقتى آيۀ إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّٰالِحٰاتِ أُولٰئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّةِ [4]نازل شد، پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم به حضرت على عليه السّلام فرمود: «مصداق اين آيه، تو و