است. صنعانى (م 211 ق) يكى از بزرگان اهل سنّت درباره اين بيعت در رواياتى اشاره كرده است. [1]

بنابراين بيعت فقط به دليل تأكيد بر دلدادگى ياران است و هرگز به سبب اعتماد و يا عدم اعتماد نيست.

مفاد بيعت حضرت مهدى عليه السّلام با ياران خود هنگام ظهور

امير مؤمنان على عليه السّلام به مفاد بيعت‌نامه مردم و حضرت مهدى عليه السّلام اين‌گونه اشاره كرده است:

. . . با او بيعت مى‌كنند كه هرگز دزدى نكنند، مرتكب فحشا نشوند، مسلمانى را دشنام ندهند، خون كسى را به ناحق نريزند، به آبروى كسى لطمه نزنند، به خانه كسى هجوم نبرند، كسى را به ناحق نزنند، طلا، نقره، گندم و جو ذخيره نكنند، مال يتيم نخورند، درباره چيزى كه يقين ندارند، گواهى ندهند، مسجدى را خراب نكنند، مشروب نخورند، حرير و خز نپوشند، برابر سيم و زر سر فرود نياورند، راه را بر كسى نبندند، راه را ناامن نكنند، گرد همجنس‌بازى نگردند ف خوراكى از گندم و جو انبار نكنند، به كم قناعت كنند، طرفدار پاكى باشند و از پليدى گريزان باشند، به نيكى فرمان دهند و از زشتى‌ها بازدارند، جامه‌هاى خشن بپوشند، خاك را متكاى خود سازند، در راه خدا حق جهاد را ادا كنند و. . . .

او نيز در حق خود تعهد مى‌كند:

از راه آنان برود، جامه‌اى مثل جامۀ آن‌ها بپوشد. مركبى همانند مركب آنان سوار شود و آن‌چنان كه آن‌ها خواهند، باشد. . . با كم راضى و قانع شود، زمين را به يارى خدا پر از عدالت كند، آن‌چنان كه پر از ستم شده است، خدا را آن‌چنان كه شايسته است بپرستد، براى خود دربان و نگاهبان اختيار نكند.» [2]