قائميت سيد على محمد باب و اين‌كه او دين جديدى آورده است، خود را «من يظهره اللّه» ناميد و ادعاى شريعت مستقل را مطرح كرد. همۀ مسلمانان، خاتميت پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و اله و سلّم را مسلم مى‌دانند و بالطبع هرادعا كه با اين اعتقاد سازگار نباشد و هر فرقه‌اى كه اين اصل را نپذيرد، از نظر مسلمانان از اسلام جدا شده است و به هيچ روى نبايد خود را برآمده از اسلام بداند.

گذشته از اين، اثبات ادعاى رسالت براى رهبران آيين بهائى با توجه به مخاطبان اصلى آن‌ها (مسلمانان و به ويژه شيعيان) ممكن نبود. و مبلغان و مدافعان بهائى-با وجود تلاش بسيار براى استدلالى كردن اين ادعا-در اثبات مدعا درماندند و غالبا به شيوه‌هاى خاص براى تأييد درستى دين جديد روى آوردند. مهم‌ترين برهان ايشان، كثرت آيات و نوشته‌هاى ميرزا حسينعلى و نيز گسترش آيين بهائى بود.

تاريخ پرحادثۀ رهبران بهائى، نادرست درآمدن پيش‌گويى‌هاى آنان و منازعات دور از ادب از يك‌سو، حمايت‌هاى دولت‌هاى استعمارى از سران بهائى در مواضع مختلف، به ويژه همراهى آنان با دولت اسرائيل از سوى ديگر، زمينۀ فعاليت در كشورهاى اسلامى به ويژه ايران را از بهائيان گرفت و با وجود فعاليت گستردۀ تشكيلات بهائى براى تثبيت حضور رسمى پيروان خود در اين كشورها، هيچ‌گاه چنين خواسته‌اى تحقق نيافت. مؤلفان بسيارى در نقد اين آيين كتاب نوشتند؛ مطبوعات فارسى و عربى، رويكردهاى سياسى آنان را افشا كردند؛ علماى حوزه‌هاى علميۀ شيعه و دانشگاه الازهر و مفتيان بلاد اسلامى جدا بودن اين فرقه از امت شوراى اسلامى را اعلام داشتند و سازمان‌هاى بين المللى اسلامى نيز در قبال آيين بهائى همين موضع را گرفتند. (براى نمونه، رجوع كنيد به مصوبۀ شوراى مجمع فقه اسلامى در 18 تا 23 بهمن 1366 ش تا 11 فوريۀ 1988 م در سازمان كنفرانس اسلامى و مجمع فقه اسلامى ص 84-85 كه ادعاى رسالت بهاء اللّه و نزول وحى بر وى و ديگر باورهاى بهائى را مصداق انكار ضروريات دين دانسته است) .

بازگشت برخى مقامات و مبلغان بهائى از اين آيين و افشاى مسائل درونى اين فرقه نيز عامل مهم فاصله