رفتند اما مهربان بودند‌...
ملامحمدی مجید

شهدا از ما پرسيدند: «چه‌قدر قصه‌ي ما را خوانده‌ايد و نوشته‌ايد؟»

شهدا در گوش‌مان نجوا کردند: «چه‌قدر از خاطرات ما را براي هم تعريف کرده‌ايد؟»

شهدا به يادمان آوردند: «چند نفر از شما، در خوش‌حالي‌تان، وقتي به ياد ما مي‌افتيد، به هم مي‌گوييد: جاي‌شان چه‌قدر خالي! و در وقت واگويه و غم، وقتي ما به خاطرتان مي‌آييم، چند نفرتان در ياد دردها و رنج‌هاي ما گُم مي‌شويد؟»

اي کاش از من نمي‌پرسيدي که به شهدا چه جوابي بايد بدهيم؛ چرا که من وقتي به پُرسش تو انديشيدم، در غُباري از پريشاني و حسرت رها شدم و به خود تلنگر زدم که:

راستي، ما چه‌قدر در ياد شهداييم؟

آنان که در اوج نامداري‌شان غريب‌اند و در عظمت فروغ انديشه و اعتبارشان ستاره‌هاي خاموشانِ آسمانِ زندگي‌مان!

من فکر مي‌کنم نوشته‌هاي ما در توصيف شهيدان ناچيز است. پاهاي‌مان در راه شهيدان، سست و دل‌هاي‌مان در بيان دلاوري‌شان، کم‌توان!

يادمان نمي‌رود که دينداري‌مان به برکت عطرِ شهداست و به سلامتي ياد و نام‌شان، ايمان، دوستي و سخاوت را از ياد نبرده‌ايم.

خدا کند ديگر شهيدان از ما نپرسند: «چه‌قدر قصه‌ي ما را خوانده‌ايد و نوشته‌ايد و خاطرات‌مان را براي هم تعريف کرده‌ايد و‌... چه‌قدر؟»

در کوله‌بار غربتم يک دل، از روزهاي واپسين مانده‌ست

عباس‌هاي تشنه‌لب رفتند، لب تشنه مشکي بر زمين مانده است

من بودم و او بود و گمنامي، نامش چه بود؟ انگار يادم نيست!

بر شانه‌هاي سنگي ديوار، نام تو اي عاشق‌ترين، مانده‌ست

مثل نسيم صبح نخلستان، سرشار از زخم و سکوت و صبر

رفتيد، امّا در دل هر چاه، يک سينه آوازِ حزين مانده‌ست

«رفتيم اگر نامهربان بوديم»‌- رفتند امّا مهربان بودند

«رفتيم اگر بارِ گران‌...» آري، بار گراني بر زمين مانده‌ست(1)....

1. قسمتي از شعر «غزل خاطرات» سروده‌ي عليرضا قزوه از کتاب گزينه‌ي شعر جنگ و دفاع مقدس.