مهم‌ترين تحولات سياسى ايران و جهان
ارکان مائده

 از مهم‌ترين تحولات سياسى ايران و جهان در هفته‌هاى اخير مى‌توان به نصب شش هزار سانتريفيوژ در تأسيسات هسته‌اى نطنز، تغييرات در كابينه، نشست ناتو در بخارست، اجلاسيه سران عرب در دمشق و نا آرامى‌هاى سياسى در زيمبابوه اشاره كرد.
 
نصب شش هزار سانتريفيوژ در تأسيسات هسته‌اى نطنز: روز بيستم فروردين، احمدى نژاد - رئيس جمهور - خبر از نصب شش هزار سانتريفيوژ در تأسيسات هسته‌اى نطنز داد و اين دستاورد را پيروزى بزرگى براى ملت ايران خواند. اين در حالى است كه در سال 86 سه قطعنامه عليه برنامه هسته‌اى ايران در شوراى امنيت به تصويب رسيد و پرونده هسته‌اى با تمام تلاش مقامات هسته‌اى براى بازگشت به آژانس بين المللى انرژى اتمى، همچنان در شوراى امنيت باقى ماند. در اين سال ايران همچنان بر موضع قبلى خود مبنى بر صلح‌آميز بودن فعاليت‌هاى هسته‌اش تأكيد و رئيس جمهور اين پرونده را پايان يافته تلقى كرد و خواهان حل و فصل مناقشه تنها از طريق آژانس شد. در سال 86 ايران به تعهداتى كه به آژانس داده بود، عمل كرد و به بقيه پرسش‌ها و ابهامات موجود در فعاليت‌هاى هسته‌اى پاسخ داد.
 در همين راستا محمد البرادعى مدير كل آژانس بين‌المللى انرژى اتمى گزارش نه چندان مثبت خود را منتشر كرد و بعد از چند روز (15 اسفند) شوراى امنيت قطعنامه سوم عليه برنامه هسته‌اى ايران را به تصويب رساند. در سال گذشته توافق‌هاى ايران و آژانس باعث شد كه چين و روسيه به عنوان حاميان ايران از افزايش فشارها و تحريم‌هاى بيشتر عليه تهران بكاهند، لذا قطعنامه سوم با مدتى تأخير از جانب شوراى امنيت به تصويب رسيد. فشارهاى چين و روسيه باعث شد كه قعطنامه سوم در اعمال تحريم‌ها عليه ايران به شدت دو قطعنامه قبلى نباشد و همچنين اختلافاتى بين اعضا دائم و غير دائم شوراى امنيت به وجود آيد و بدين ترتيب چشم انداز قطعنامه سخت‌تر عليه تهران در هاله‌اى از ابهام فرو رفت.
 با اين تفاصيل رئيس جمهور 20 فروردين را روز جشن هسته‌اى اعلام كرد. احمدى نژاد در اين روز از نصب شش هزار سانتريفيوژ هسته‌اى در نطنز خبر داد. نصب سانتريفيوژهاى جديد با خرسندى مقامات ايرانى و با واكنش‌هاى غرب روبروشد. فرانسه اعلام كرد كه اگر ايران همچنان به خواسته‌هاى غرب مبنى بر توقف فعاليت هسته‌اى‌اش پاسخ ندهد، تحريم‌هاى سخت‌ترى عليه اين كشور اعمال خواهد شد. لازم به ذكر است اعلام خبر سانتريفيوژهاى جديد، گرچه نشان از پيشرفت قابل ملاحظه در توليد سوخت هسته‌اى مى‌باشد، اما به علت محدود بودن اين سوخت هنوز فعاليت هسته‌اى ايران كامل نشده است. »سانتريفيوژ« ماشينى است كه با كمك آن مى‌توان اورانيوم را به درجات مختلف غنى سازى كرد. با درجه كم براى توليد سوخت هسته‌اى و با درجه بالا براى ساخت سلاح هسته‌اى.
  تغييرات در كابينه دولت نهم: از ديگر موضوعات مهم در هفته‌هاى اخير در ايران مى‌توان به بر كنارى وزير كشور و اقتصاد اشاره كرد. اين مسئله گر چه ابتدا از جانب سخنگوى دولت شايعه خوانده شد، ولى رئيس جمهور در وبلاگ شخصى خود خبر از تغيير در كابينه را داده بود. وى در وبلاگ خود به دفاع از ترميم كابينه پرداخت و تأكيد كرد كه اين سياست ادامه دارد. رئيس جمهور ايران هر از چند گاهى وزيرى را به علت عدم هم خوانى با سياست‌هاى خود و با توجه به تحولات موجود تغيير مى‌دهد. همانطور كه قبلا گفته بود، رئيس جمهور وزيران را مانند بازيكنان يك تيم فوتبال مى‌داند كه بر حسب شرايط، مربى آنها را تغيير مى‌دهد و جابه جا مى‌كند. اين بار تغيير وزير اقتصاد، داوود دانش جعفرى و وزير كشور مصطفى پور محمدى در دستور كار آقاى احمدى نژاد قرار گرفت. دولت نهم در مدت 2/5 سال تغييرات گسترده‌اى از انحلال سازمان مديريت و منحل شدن شوراى پول و اعتبار تا تغيير وزراء بوده است. تا كنون وزراى نفت، صنايع و معادن، وزير رفاه و تأمين اجتماعى، تعاون و وزير آموزش و پرورش از سوى رئيس جمهور كنار گذاشته شده‌اند. لازم به ذكر است كه عمده تغييرات دولت در طى 2/5 سال گذشته در حوزه اقتصاد بوده است به اين دليل كه در اين حوزه شاخص‌ها و متغيرها قابل اندازه‌گيرى هستند. در اين حوزه نتيجه عملكرد اقتصادى دولت به صورت شاخص قيمت‌ها، نرخ بيكارى و تورم به عدد تبديل مى‌شود، لذا مى‌توان ضعف يا قوت كاركرد اقتصادى دولت را مشاهده كرد. عملكرد اقتصادى احمدى نژاد با انتقادات شديدى همراه بوده است. با توجه به افزايش بى سابقه درآمدهاى نفتى فرصت براى تحقق اهداف اقتصادى وجود داشته است، ولى ما امروز شاهد رشد اقتصادى نازل و افزايش شديد تورم هستيم.
 
  اجلاسيه سران اتحاديه عرب
 بيستمين اجلاسيه رهبران عرب در دمشق: اين نشست در روزهاى 29 و 30 مارس در دمشق در رابطه با موضوعات مهم منطقه خاورميانه و با هدف حل بحران‌هاى جهان عرب برگزار شد. اجلاسيه سران عرب هر ساله به ميزبانى يكى از كشورهاى جهان عرب برگزار مى‌شود. اين نشست به علت عدم حضور بعضى از رهبران اين كشورها به دليل اختلاف بر سر حل بحران رياست جمهورى در لبنان، نتيجه ملموسى را به همراه نداشت.
 بيستمين اجلاسيه سران عرب با شركت 11 رهبر عربى، با اما و اگرهاى بسيارى شروع به كار كرد. بحث بر سر حل بحران رياست جمهورى در لبنان و عقيده بعضى از كشورهاى عربى و مقامات امريكايى مبنى بر دخالت سوريه در لبنان، باعث شد كه سه رهبر مهم عرب (عربستان، اردن، مصر) در اين اجلاسيه شركت نكنند. اين سه كشور از قبل اعلام كرده بودند، در صورتى كه پارلمان لبنان، تا زمان برگزارى نشست دمشق موفق به انتخاب رئيس جمهور نشود، در اين اجلاسيه شركت نخواهند كرد. در همين راستا دمشق از طرف مقامات امريكايى تهديد شده بود كه اگر با طرح حل بحران رياست جمهورى لبنان موافقت نكند، كشورهاى مهم عربى در كنفرانس شركت نخواهند كرد و اين نشست را تحريم خواهند كرد. از آنجايى كه سوريه زير بار اين تهديدها نرفت، عربستان، مصر و اردن هم در سطح پايين در اين اجلاسيه حضور يافتند. امريكا و بعضى از رهبران عرب، سوريه را مسئول بحران سياسى لبنان مى‌دانند و دمشق را متهم به دخالت در امور داخلى لبنان مى‌دانند، لذا سعى كردند از حضور كشورهاى عربى در اين كنفرانس جلوگيرى كنند تا به نوعى اين اجلاسيه تشكيل نشود، ولى سوريه موفق شد و اين نشست برگزار گرديد. »وليد معلم« وزير امور خارجه سوريه در اجلاسيه دمشق اعلام كرد كه نفس برگزارى اين اجلاسيه، يك موفقيت براى سوريه و اتحاديه عرب محسوب مى‌شود.
 اجلاسيه دمشق در فضايى پر از اختلاف بين رهبران عرب شروع به كار كرد، ولى بحران سياسى لبنان به دليل عدم حضور »فؤاد سينيوره« نخست وزير لبنان در دستور كار قرار نگرفت. لازم به ذكر است از مدتها پيش »عمرو موسى« رئيس اتحاديه عرب، ابتكار عملى را براى حل بحران سياسى لبنان آغاز و براى انتخاب رئيس جمهور، دولت وحدت ملى و قانون انتخابات در لبنان طرحى را مطرح كرده بود. كشورهاى عرب در اين كنفرانس تصميم گرفتند اين ابتكار عمل »عمرو موسى« را ادامه دهند و از آن حمايت كنند. به نظر مى‌رسد هر سه اصل مطرح شده اگر به طور همزمان اجرا شود، طرح موفقى براى حل بحران سياسى در لبنان خواهد بود.
 از موضوعات ديگرى كه در اين اجلاسيه دمشق قابل تأمل است، نحوه بروز تعامل با ايران بود. گرچه »بشار اسد« رئيس جمهور سوريه، در سخنان افتتاحيه و اختتاميه اين نشست از ادعاى امارات متحده عربى در مورد جزاير ايرانى در خليج فارس دفاع نكرد، ولى »عمرو موسى« در اين نشست اعلام كرد كه اين جزاير در اشغال امارات به حساب مى‌آيند و اگر ايران اين مشكل را با امارات كنار نيايد، جهان عرب اين قضيه را به دادگاه بين المللى خواهد كشاند.
 اجلاسيه رهبران اتحاديه عرب با تصويب »اعلاميه دمشق« كه در آن بر تنش زدايى در روابط جهان عرب و منطقه و حمايت از ملت فلسطين تأكيد شد، پايان يافت. پيشنهاد روسيه براى برگزارى كنفرانس بين‌المللى براى حل و فصل مشكلات خاورميانه در مسكو، يكى از بندهاى اصلى پايانى بيانيه سران اتحاديه عرب در دمشق بود. در اين سند تأكيد شد كه برگزارى اين كنفرانس به پيشرفت صلح در منطقه و جهان عرب كمك خواهد كرد. در اين بيانيه اشاره‌اى به مشكلات لبنان به دليل عدم حضور آن كشور در اجلاسيه نشد. در پايان بايد اذعان كرد: گرچه كنفرانس سران عرب با عدم حضور سه رهبر مهم عربى برگزار شد و از جهتى براى سوريه موفقيتى محسوب گرديد، ولى به دليل عدم توجه به حل و فصل بحران سياسى لبنان، نمى‌توان گفت كه اين كنفرانس نتيجه ملموسى به همراه داشته است.
 
  اجلاسيه سران پيمان آتلانتيك شمالى (ناتو)
 نشست ناتو در بخارست: بيست و سومين اجلاسيه ناتو با شركت 26 عضو اين سازمان و برخى از شخصيت‌هاى برجسته از جمله »حامد كرزاى« رئيس جمهور افغانستان و »بان كى مون« دبير كل سازمان ملل متحد در بخارست پايتخت رومانى در روزهاى 2، 3 و 4 مارس برگزار شد. موضوعات مورد بحث اين نشست نقش ناتو در افغانستان و اعزام نيروى بيشتر به اين كشور، طرح سپر دفاع موشكى امريكا در اروپاى شرقى و امنيت اينترنتى بوده است. اين اجلاسيه به دليل حضور شخصيت‌ها و سازمان‌هاى مهم جهانى مهم‌ترين اجلاسيه ناتو خوانده شده است.
 يكى از مهم‌ترين موضوعات نشست ناتو در بخارست، نقش ناتو در تأمين امنيت افغانستان بود كه توافق‌هايى در اين باره صورت گرفت.  در اين اجلاسيه كه پيشرفت امنيتى در افغانستان مورد بحث قرار گرفته بود، تمام اعضاى اين سازمان به استثناى اسپانيا، با اعزام نيروى بيشتر به افغانستان موافقت كردند. رئيس جمهور فرانسه »نيكلا ساركوزى« اعلام كرد: هشتصد سرباز به افغانستان اعزام خواهد كرد. در حال حاضر، فرانسه هزار و پانصد نيرو تحت فرماندهى ناتو در اين كشور مستقر كرده است. گفته مى‌شود همكارى فرانسه با ناتو در اين مقطع بيشتر از هر زمان ديگرى است. فرانسه در زمان ژنرال دوگل از فرماندهى نظامى ناتو خارج شد، اما امروزه ساركوزى سعى دارد، وارد فرماندهى نظامى اين سازمان شود. از ديگر توافقاتى كه در اين اجلاسيه براى تأمين امنيت بيشتر براى افغانستان صورت گرفت، موافقت »ولاديمير پوتين« رئيس جمهور روسيه، از خاك اين كشور براى پشتيبانى و حمايت از افغانستان بود.
 بحث گسترش ناتو به اروپاى شرقى، بعد از بحث امنيت افغانستان از مهم‌ترين موضوعات مورد بررسى در نشست بخارست بود. در چارچوب گسترش ناتو به شرق، پنج كشور اوكراين، گرجستان، مقدونيه، كرواسى و آلبانى خواهان پيوستن به سازمان پيمان آتلانتيك شمالى (ناتو) بودند. از آنجايى كه پيوستن اعضاء جديد به اين سازمان بايد با اجماع همه اعضاء باشد، سه كشور اوكراين، گرجستان و مقدونيه نتوانستند به ناتو راه يابند. روسيه به همراه فرانسه و آلمان مخالفت خود را با پيوستن اوكراين و گرجستان اعلام نمودند. در همين راستا پوتين در اين اجلاسيه هشدار داد، پيوستن اين دو كشور به سازمان پيمان آتلانتيك شمالى (ناتو) توازن قوا را در اروپا به مخاطره مى‌اندازد. مسكو معتقد است با گسترش ناتو به اروپاى شرقى، امنيت اين كشور به خطر مى‌افتد. مخالفت آلمان و فرانسه هم به اين دليل است كه اين دو كشور انرژى مورد نيازشان را از روسيه تأمين مى‌كنند، لذا به دنبال تنش با مسكو نيستند و سعى مى‌كنند روابطشان را با اين كشور حفظ كنند.
 اوكراين با وسعت زياد و جمعيت 65 ميليون نفرى به لحاظ فرهنگى، قومى و نژادى پيوند نزديكى با روسيه دارد. اين كشور اگر بخواهد وارد حوزه امنيتى روسيه و يا امريكا شود، به سود هر دو طرف است. روسيه به لحاظ جغرافيايى به اوكراين نزديك است و به اين كشور نيازمند، به اين دليل كه از طريق اين كشور است كه مى‌تواند به اروپا دسترسى داشته باشد. از طرف ديگر امريكا هم خواهان پيوستن »كيف« به ناتو است، تا در كشورهاى اروپاى شرقى نفوذ داشته باشد، لذا مى‌خواهد از ناتو به عنوان ابزارى سياسى در جهت رسيدن به منافع خود و تحت فشار قرار دادن مسكو استفاده نمايد. اما گرجستان گر چه به لحاظ صنعتى از اوكراين ضعيف‌تر است، ولى به لحاظ ژئوپولتيك منطقه بسيار مهم محسوب مى‌شود. گرجستان با كشورهاى ارمنستان، آذربايجان، روسيه و تركيه همسايه  و از سمت غرب در كنار درياى سياه قرار گرفته است. لذا به لحاظ امنيتى براى روسيه بسيار مهم و حساس است. مناطقى در اين كشور وجود دارد كه در طى پانزده سال، مسكو با اين مناطق مشكل داشته است، از جمله جمهورى چچن، آبخاريا و اوستياى جنوبى، لذا مسكو نمى‌خواهد گرجستان در حوزه امنيتى و سياسى غرب قرار داشته باشد. با اين تفاصيل گرجستان و اوكراين در اجلاسيه بخارست نتوانستند به حلقه ناتو بپيوندند. لازم به ذكر است اين دو كشور، از كشورهاى ضعيفى هستند كه هميشه به دنبال فرصتى براى اتصال به قدرت بوده‌اند، ولى هميشه با ممانعت روسيه روبرو شده‌اند. تهديدهاى روسيه مبنى بر قطع گاز و اعمال فشار به اين دو كشور باعث شد كه اوكراين و گرجستان در عضويت خود در ناتو تجديد نظر كنند و اعضاى ناتو با مشاركت آنان در ناتو با ترديد روبرو شوند. حال اين سؤال پيش مى‌آيد كه آيا روسيه بدون پوتين به آنها اجازه خواهد داد در اجلاسيه بعدى ناتو به اين سازمان بپيوندند يا نه؟
 در اجلاسيه سران ناتو در بخارست كشورهاى ديگرى كه خواهان پيوستن به سازمان پيمان آتلانتيك شمالى بودند عبارت بودند از: مقدونيه، كرواسى و آلبانى بودند. مقدونيه به دليل مخالفت يونان نتوانست به عضويت اين سازمان در آيد. تنها علت مخالفت يونان هم‌نام بودن يكى از استان‌هاى اين كشور با كشور مقدونيه است. مقامات يونانى معتقدند كه احتمال دارد در آينده مقدونيه نسبت به اين استان هم نامش در يونان ادعاى ارضى پيدا كند، لذا از قبول پذيرش اين كشور در ناتو سرباز زد. در همين راستا مقامات ناتو هم اعلام كردند تا زمانى كه مقدونيه نتواند به اختلاف خود با يونان پايان دهد، مذاكرات درباره الحاق اين كشور به ناتو آغاز نخواهد شد. با اين حال از پنج كشور متقاضى عضويت در ناتو تنها اسلواكى و آلبانى توانستند در اين اجلاسيه به اعضا ناتو بپيوندند. به نظر مى‌رسد تمام تلاش غرب براى پيوستن اين كشورها به سازمان پيمان آتلانتيك شمالى، تأمين امنيت و ثبات بيشتر در اروپاست. طبيعتاً با حضور اين كشورها در ناتو، اين سازمان مى‌تواند به توسعه اقتصادى و نظامى اين كشورها كمك كند. در همين راستا امريكا معتقد است كرواسى، آلبانى و مقدونيه به دليل تاريخچه و موفقيت جغرافيايى كه دارند ممكن است امنيت اروپا را به خطر بيندازند، پس بهتر است وارد اين سازمان امنيتى - دفاعى شوند تا به ثبات و امنيت اروپا افزوده شود.
 موضوع سپر دفاع موشكى از ديگر موضوعات مورد بحث در نشست بخارست بود. رئيس جمهور روسيه هميشه مخالفت خود را با محتواى اين طرح اعلام كرده و آن را تهديدى جدى عليه امنيت مسكو مى‌داند. در حالى كه امريكا سپر دفاع موشكى را در جهت دفاع از خود و در برابر كشورهاى شرور منطقه خاورميانه مى‌خواند. لازم به يادآورى است اين اختلافات زمانى آغاز شد كه امريكا خواهان استقرار ده موشك رهگير در لهستان و يك سيستم رادارى در جمهورى چك شد. رئيس جمهور امريكا در اين نشست ابراز داشت كه پوتين بايد درك كند كه سيستم دفاع موشكى براى كشورهاى شرور خاورميانه كه مى‌توانند همه ما را به گروگان بگيرند لازم است. اختلافات بر سر طرح سپر دفاع موشكى بين اين دو رهبر در اين اجلاسيه حل نشده باقى ماند. و ادامه مذكرات به ديدار در سوچى موكول گرديد. اين در حالى است كه پوتين ماه آينده و بوش در اواخر سال ميلادى بايد از سمت خود كناره‌گيرى كنند.
 دو رئيس جمهور امريكا و روسيه مذاكرات خود را براى حل اختلافات باقيمانده در »سوچى« ادامه دادند. بوش و پوتين سوچى را بهترين فرصت براى خود ديدند تا بتوانند اين اختلافات را حل نمايند.
 توسعه ناتو به شرق، طرح سپر دفاع موشكى و استقلال كوزوو، از موضوعات مورد بحث در ديدار دو رئيس جمهور در سوچى بود. لازم به ذكر است اختلافات ميان اين دو بر سر طرح سپر دفاع موشكى به قدرى شدت يافته كه از زمان فروپاشى اتحاد جماهير شوروى بى سابقه خوانده شده است. روسيه طرح سپر دفاع موشكى را تهديدى عليه منافع و امنيت ملى خود مى‌داند؛ با اين حال پوتين در ديدار سوچى در عين مخالفت با اين طرح علاقمندى خود را به بسته پيشنهادى واشينگتن مبنى بر نظارت مسكو بر سپر دفاع موشكى توسط افراد و تجهيزات نظامى روسيه اعلام كرد. جرج بوش در پيشنهاد خود، همچنين خواستار تبديل سايت‌هاى موشكى شورى سابق به سپر دفاعى در اروپا شده است.

 انتخابات رياست جمهورى در زيمبابوه
 موگابه و خدا حافظى با قدرت: عدم اعلام نتيجه قطعى انتخابات رياست جمهورى از سوى كميته انتخابات زيمبابوه منجر به تحولات سياسى در اين كشور شده و گفته مى‌شود »رابرت موگابه« بعد از بيست و هشت سال حكومت، از رقيب خود شكست خورده است. حكومت موگابه خواهان برگزارى شمارش مجدد آراء انتخاباتى است، در حالى كه حزب رقيب وى »جنبش تغييرات دموكراتيك« به رهبرى »مورگان چانگيراى« معتقد است كه چانگيراى اكثريت آراء را كسب كرده است.
 رابرت موگابه كه 84 سال دارد، از سال 1980 ميلادى در رأس هرم قدرت در زيمبابوه قرار گرفته است. وى از زمان استقلال تا سال 1987م به مدت هفت سال نخست وزير اين كشور بوده و پس از آن با تغيير قانون اساسى خود را به عنوان رئيس جمهور زيمبابوه معرفى كرد. حزب رئيس جمهور زانو - پى اف در مدت حكومت وى هميشه در انتخابات برنده اعلام مى‌شده است. موگابه به علت تقلب در انتخابات در سال‌هاى 1990 و 2002 و 2005 با انتقادات شديدى همراه بوده است.
 رابرت موگابه رئيس جمهور و رهبر حزب زانو - پى اف از ماه‌هاى گذشته تبليغات گسترده‌اى براى نامزدى مجددش در انتخابات شروع كرد. وى سياست‌ها و برنامه‌هايى را كه اعلام نمود، در راستاى تفكرات دوران استقلال طلبى‌اش در زيمبابوده بوده است. وى كه »پدر استقلال« زيمبابوه خوانده شده، در مبارزات انتخاباتى ابراز داشته كه سياستش تداوم مبارزه براى استقلال، هويت و سرمايه‌هاى سرزمينى دولت زيمبابوه است. با اين تفاصيل وى هنوز معلوم نيست در اين كارزار انتخاباتى پيروز شود و از رقيب خود »مورگان چانگيراى« پيشى بگيرد. وى كه در مدت سه دهه توانست با مبارزات ضد استعمارى و ضعف رقبا و مخالفانش در صحنه سياست باقى بماند، در انتخابات اخير به علت مشكلات شديد اقتصادى بر لبه تيغ قرار گرفته است و پيروزى وى هنوز مشخص نيست. موگابه در تبليغات انتخاباتى‌اش مشكلات اقتصادى اين كشور را ناشى از دخالت قدرت‌هاى غربى دانسته و هشدار داده بود كه اين كشور ديگر مستعمره غرب نيست.
 لازم به ذكر است، سركوب شديد مخالفان، تقلب در انتخابات گذشته، رشد بى سابقه تورم در اين كشور كه به تضعيف شرايط اقتصادى، رشد بيكارى، افزايش نرخ تورم و كمبود انواع كالاها منجر شده، باعث تضعيف قدرت موگابه در انتخابات شده است. با توجه به اين شرايط، مخالفان آقاى رئيس جمهور انتظار داشتند كه به سادگى بر وى غلبه يابند. مورگان چانگيراى رهبر حزب جنبش اصلاحات دموكراتيك و رقيب موگابه معتقد است كه در انتخابات تقلب شده است. وى 53 درصد آراء را كسب كرده است، به همين دليل وى در دادگاه عالى زيمبابوه پرونده‌اى عليه موگابه و كميسيون انتخابات تشكيل داد، تا به شيوه قانونى كميسيون را وادار به انتشار نتايج بكند. در همين حال رهبر حزب مخالف از رئيس جمهور خواسته كه براى انتقال صلح‌آميز قدرت وارد مذاكره شود. حزب جنبش تغييرات دموكراتيك معتقد است، موگابه همه چيز را به مخاطره مى‌اندازد تا در قدرت باقى بماند. هم اكنون فشارهاى داخلى و بين المللى زيادى بر دولت موگابه وجود دارد تا وى نتيجه انتخابات را روشن كند در همين راستا اجلاسيه اضطرارى سران افريقا در جنوب زيمبابوه برگزار شد، تا مذاكرات را براى حل اين بحران شروع كنند. اين اجلاسيه از همه جناح‌ها خواست كه به تصميمات كميسيون انتخاباتى احترام بگذارند.
 از جمله انتخابات ديگرى كه همزمان با انتخابات رياست جمهورى در اين كشور انجام گرفت، انتخابات پارلمانى بود. اين دو انتخابات براى اولين بار با يكديگر برگزار شد. 210 عضو پارلمان 60 عضو سنا و 1958 عضو شوراهاى محلى توسط مردم انتخاب شدند. در انتخابات پارلمانى حزب جنبش اصلاحات دموكراتيك موفق شد در انتخابات پارلمانى 99 كرسى و حزب زانو - پى اف 97 كرسى پارلمان را كسب كند، لذا حزب چانگيراى توانست با كسب كرسى‌هاى بيشتر در عرصه سياست فعاليت و نفوذ بيشترى داشته باشد.