غير از گريه و زيارت مورد نهى قرار گرفته و اعمالى مانند لطم و قمه زنى و امثال آن از نظر حكم اوّليه حرام هستند و حكم ثانويه در واقع مؤيد و همراه حكم اوّليه است.

ناقدان محترم در ادامه مقاله و در نقد ادعاى مذكور، سه دسته از روايات را ذكر كرده اند كه عبارتند از:

دسته اوّل: رواياتى كه دلالت بر استحباب جزع در مصيبت سيد الشهداء و اهل بيت ـ(ع) ـ دارند. مقصود ايشان از نقل اين دسته از روايات آن است كه اهل بيت(ع) از ادله تحريم جزع و فزع استثنا شده‌اند. بنابراين ادعاى نويسنده مقاله در باره حرمت جزع و فزع براى اهل بيت عليهم السلام نه تنها بى دليل است، بلكه خلاف صريح روايات متواتر است. اين بخش از مقاله به اعتقاد بنده دچار تناقض گويى عجيبى بوده كه وجه آن در ادامه خواهد آمد!

دسته دوم: رواياتى كه دلالت بر استحباب لطم به صورت و سينه و همچنين زنجير زنى و گريبان چاك كردن در رثاى اهل بيت(ع) على الخصوص امام حسين عليه السلام مى‌كند.

در اين بخش از مقاله، ادله اى كه ما اقامه كرده بوديم، مورد نقد قرار گرفته و از توجه به نكات كليدى در آن ها غفلت شده است. در اين بخش از نقد و نظر، تقلاّى عجيبى براى يافتن دليلى بر استحباب لطم صورت گرفته است كه توضيح داده خواهد شد.

دسته سوم: رواياتى كه دلالت بر استحباب نوحه سرايى بر امام حسين عليه السلام و حضرات معصومين(ع)، مى‌كنند.

در اين بخش از مقاله تلاش شده تا ثابت شود كه نوحه سرايى مستحب است اين در حالى است كه نوحه سرايى به همان معناى معقولى كه آقايان توضيح داده‌اند، دقيقاً مورد قبول اينجانب مى‌باشد. دليل عدم تصريح ما به استحباب نوحه سرايى، مكروه و يا حرام دانستن آن نبوده است، بلكه اوّلاً موضوع سخن درباره عزادارى هاى نامتعارف بوده است در حالى كه نوحه سرايى جزو روش هاى متعارف و شناخته شده‌اى است كه لازمه طبيعى و عرفى هر نوع عزادارى است. امام باقر(ع) فرمود: «زن نيازمند نوحه است تا اشك از ديدگانش جارى شود.» (1)