فيطالبوا بدم صاحبهم؛ (43)

ابو ايوب به نقل از فضيل مى‌گويد: شنيدم امام صادق عليه السلام فرمود: هر كس، مرد باشد يا زن، آزاد باشد يا بنده، يك بار نزد امام اقرار كند كه حدّى از حدود خداوند بر اوست، امام بايد حدّى را كه شخص عليه خودش اقرار كرده، بر او جارى كند ـ هر كس كه باشد ـ مگر زناكار محصن كه امام او را رجم نمى‌كند مگر چهار نفر عليه او شهادت دهند.

پس از شهادت آنان، ابتدا او را صد تازيانه حد مى‌زند، سپس رجم مى‌كند.

همچنين امام صادق(ع) فرمود: هركس نزد امام اقرار كند كه حدى از حدود خداوند در مورد حقوق مسلمانان بر اوست، امام نمى‌تواند حدّى را كه به آن اقرار كرده، بر او اقامه كند، مگر اين كه صاحب آن حق يا ولىّ او حاضر شود و حق خود را مطالبه كند.

بعضى از اصحاب به حضرت عرض كردند: آن حدودى كه هر گاه شخص يك بار نزد امام به آنها عليه خود اقرار كند بر او جارى مى‌شود كدامند؟ امام عليه السلام فرمود: هرگاه شخص نزد امام اقرار به سرقت كند، امام دست او را قطع مى‌كند، چون حد سرقت از حقوق خداوند است. همچنين هرگاه شخص اقرار به شراب خوارى كند، امام او را حد مى‌زند، چون از مصاديق حق الله است. هرگاه شخص غير محصن اقرار به زنا كند، امام او را حد مى‌زند. اين نيز از حقوق الله است.