برآن ادّله.

با اين وجود كتاب انتصار را تنها نبايد در شمار نخستين آثار علم الخلاف و فقه تطبيقى قلمداد كنيم؛ بلكه درآن به دفاع از فقه اماميّه پرداخته شده است.

مسائل مطرح، در سه دسته قابل تقسيم هستند:

دسته اول:مسائلى كه اماميه درآنها منحصر به فرد است و موافقى از ديگر مذاهب ندارد. عناوين راهنما درشناخت اين دسته از مسائل عباراتى چون: «وممّا انفردت به الاماميّة»؛ «مّما تفرّدت به الامامية الآن»و... است. تعداد اين مسائل بيش از اقسام ديگر است.

دسته دوم:مسائلى كه به گمان فقهاى عامّه، ازديدگاه هاى انحصارى شيعه است؛ درحالى كه درميان فقهاى عامّه نيز آراى موافق با نظر اماميّه وجود دارد. عناوين راهنما: «ممّا ظنّ أنّ الامامية منفردة به»؛ «ممّا يشتبه إنفراد الامامية به»؛«مّما شنّع به على الاماميّة»و....

دسته سوم:آنچه عامّه به دروغ، به شيعه نسبت داده و پنداشته اند اماميّه چنين نظريه اى دارد. (5)

عملكرد نويسنده در دسته اول و دوم عبارت است از:

1. طرح قول اماميّه

موءلف، بحث درهر مسأله را با بيان نظريهء اماميه آغاز مى‌كند. گاه يك مسأله حاوى چند فرع و يا قيد است كه فصل مميّز آراى اماميه و عامّه شده اند. موارد زير از اين قبيل است:

ومّما انفردت به الاماميّة القول بأنّ مسح الرأس إنّما يجب ببلّة اليد فإن استأنف ماءً جديداً لَمْ يجزئه و حتّى أنهم يقولون: إذا لم يبق في يده بلّة أعاد الوضوء. (6)