ترتيب موسوعه، تقسيم اصطلاحات، گزارش ديدگاهها، ادبيات، مآخذ و دلايل.

1. ترتيب الفبايى:

عرضه مطالب، به ترتيب الفبايى، يكى از مهم‌ترين ويژگيهاى موسوعه را شكل مى‌دهند. تنظيم آسان و پايدار، به گونه‌اى كه آشفتگى ناشى از ديدگاههاى نويسندگان پيشين در مرز بندى و تنظيم مسائل فقهى متناسب با ابواب مختلف را از ميان برمى‌دارد، اختلافى كه گاه به ترتيب خود ابواب در مذاهب گوناگون و بلكه يك مذهب، به چشم مى‌خورد.

بدين‌سان، كاوش در آنها را براى غير متخصصان نيز، آسان مى‌كند.

در اين ترتيب، حالت رايج و كاربردىِ واژه ملاك قرار گرفته است، گرچه در پى اشتقاق، حروف زايدى بر لفظ اصلى مجرّد، افزوده شده باشد. در واژگان مركب نيز، ترتيب اجزاى نخستين و سپس اجزاى بعدى ملاحظه گرديده است، مانند: واژه «صلاة» و آنچه بدان افزوده مى‌گردد كه به آن، «ترتيب واژه‌اى غير حرفى» گفته مى‌شود.

در واژگان همانند كه يكى از آن دو حروف بيشترى در آخر دارند، كلمه فاقد آن زياده پيشى مى‌گيرد.

2. تقسيم اصطلاحات:

منظور از اصطلاحات، واژگانى است كه فقها در معناى خاصى به كار مى‌برند كه افزون بر معناى لغوى، يا يكى از چند معناى آن واژه و يا عنوان ويژه يك مسأله است همه عنوانهاى ابواب، كه مرتبط با موضوعى كلى يا جزئى‌اند و داراى احكام شرعى، از اين دسته‌اند. البته كلماتى كه هيچ يك از اين ويژگيها را نداشته باشند و در تعبيرات فقها، تنها براى رساندن مقاصدشان يافت مى‌شود، از اين قبيل نيستند.

اصطلاحات مورد نظر، بر سه دسته‌اند: اصطلاحات اصلى، اصطلاحات فرعى