مي‌دادند. از سوي ديگر در حوزه علميه و محافل مذهبي سدي عظيم که بتواند جلوي اين سيلاب را بگيرد، يا قله‌اي که چنين توفان‌هايي را خنثا کند وجود نداشت. آنچه در مراکز فراگيري علوم اسلامي و حوزه‌ها رواج داشت فقه و اصول بود و اين علوم نيز در عرصه‌هايي ديگر پاسخگو بود، نه در اين قلمرو. مرحوم شهيد مطهري از اندک افراد پيشگامي بود که چنين خطري را احساس کرد و کوشيد در خدمت علامه طباطبايي آن بحث‌هاي فلسفي را مطرح کند. آنان جلساتي را در روزهاي پنج‌شنبه و جمعه تشکيل دادند. شب‌ها بحث مي‌کردند و روزها مي‌نوشتند. استاد متن را تنظيم مي‌کرد و شاگرد برجسته‌اش پاورقي‌ها را تدارک مي‌ديد که نتيجه آن کتاب سترگ اصول فلسفه و روش رئاليسم است.

اين حرکت در برخي کشورهاي ديگر و از سوي متفکراني برجسته‌ چون شهيد سيدمحمدباقر صدر،[1] شيوه‌اي بسيار کاربردي و مؤثر بود و آن شهيد نيز با تأثيرپذيري از علامه طباطبايي و شهيد مطهري به نگارش کتاب‌هايي پرداخت که بتواند اين امواج کشنده را خنثا يا دست‌کم اثرش را کم‌رنگ کند.[2]

زماني که جوانان کتاب‌هاي مارکسيست‌ها را با آن جاذبه‌هاي ادبي مي‌خواندند بي‌شک از قلم آنان اثر مي‌پذيرفتند. اين روند موج گسترده‌اي داشت و اگر به اين منوال

    و در طول سي سال تدريس و تعليم شاگرداني محقق، متفکر و مبارز تربيت کرد. در سال 1377 هجري قمري حزب دعوت اسلامي را براساس مباني اسلامي بنيان نهاد و در ضمن با جماعه العلما که يک تشکل علمي عالي بود همکاري گسترده‌اي داشت. دوران مرجعيت وي پس از رحلت آيت‌الله حکيم يعني از سال 1390 هجري آغاز شد.