در مقابل، مبارزه‌اى جدى را با بدعت‌هايى كه به نام نوآورى در دين مطرح مى‌گرديد از واجبات مؤكّد مى‌دانستند و اين شيوه‌اى بود كه در مكتب اهل‌بيت(عليهم السلام) آموخته بودند. بنابراين بايد ايشان را از بزرگترين احياكنندگان كتاب و سنت به شمار آورد.

اين استاد بزرگوار در برخورد با بدانديشان و شيطان‌صفتان نيز شيوه‌اى الهام گرفته از كتاب و سنت داشتند. به خاطر دارم هنگامى كه نابخردى از روى غرضورزى اقدام جاهلانه‌اى در جهت تضعيف شخصيت علمى ايشان انجام داده بود و جمعى از علاقه‌مندان اجازه مى‌خواستند تا آن فرد خاطى را توبيخ نمايند، ايشان با نهايت آرامش، متانت و فروتنى فرمودند: ولا يحيق المكر السىّءُ الاّ باهله،[1] طولى نكشيد كه مصداق اين آيه كريمه در حق وى تحقق يافت.

اين وضع درباره چند نفر ديگر به صورت گرفتارى‌ها و رسوايى‌هاى عجيبى تكرار گرديد و عملا ثابت شد كه ناسپاسى نسبت به نعمت وجود مردان الهى و اسائه ادب در خصوص علماى ربّانى موجب سلب توفيق، خذلان و رسوايى دنيا و آخرت مى‌شود.