به‌ويژه، در ايّام عزادارى كه مجالس مرثيه‌خوانى و عزادارى تشكيل مى‌شد. سخنرانان در آن‌جا سخن گفته و بسى حرف‌هاى ناگفته را بيان مى‌كردند؛ حتى دانشجويان و آنان كه مى‌خواستند بر ضد دستگاه شاه اعتراضى كنند، اين خانه را مركزى براى بيان سخن‌هاى آتشين خويش قرار مى‌دادند. در آن خانه سخنرانان سخن‌ها مى‌گفتند و اعلاميه‌ها صادر مى‌شد. خلاصه اين‌كه خانه امام، منزل و مأمنى براى مخالفان دستگاه شاه و مركزى براى فعاليت و مبارزه شده بود؛ در عين حال حضرت امام در همان خانه تدريس مى‌فرمود.

در آن مطلع تاريخى تا جايى كه مى‌شناختيم، بيشتر طلبه‌هاى جوان كه هم‌سطح ما بودند، به طور كامل از رفتار و اهداف امام پيروى مى‌كردند؛ حتى آن‌ها كه مقلد ايشان نبودند، در خط و سير سياسى دقيقاً از امام پيروى و ايشان را تأييد مى‌كردند. علماى قم نيز، با پيشنهاد خود امام جلساتى هفتگى داشتند و اعلاميه‌هاى مشتركى صادر مى‌كردند.

چنان ارتباط‌ها و هماهنگى‌هايى وجود داشت؛ ولى محور مختص مبارزه، شخص امام بود. طلاب و فضلاى جوان هم آنچه توان و بضاعت داشتند، براى مبارزه با رژيم و حمايت از ايشان به كار مى‌گرفتند. ما هم به سهم خويش فعاليت‌هايى داشتيم و كارهايى مى‌كرديم؛ از جمله اين‌كه گاهى اعلاميه‌هاى حضرت ايشان را مى‌گرفتيم و به چاپخانه مى‌برديم، تكثير و توزيع مى‌كرديم. اين كار (چاپ اعلاميه‌ها) ممنوع و تحت كنترل بود؛ به همين دليل گاهى نيمه شب اعلاميه‌اى را به خانه ما مى‌فرستادند؛ ما نيز آن را همان نيمه‌شب به خانه مدير چاپخانه برده، تحويل او مى‌داديم؛ به گونه‌اى كه هيچ‌كس متوجّه نشود. مدير چاپخانه هم، همان شب يا شب بعد با دو كارگر حروف‌چين به چاپخانه رفته، اعلاميه را حروف‌چينى و تكثير مى‌كرد. صبح روز بعد مى‌رفتيم و آن‌ها را در قالب