ايشان دريافتم كه وى، بصيرت و نورانيّت و فراستى داشت كه به آسانى فريب نمى‌خورد.

امام از چهره و سخن گفتن اشخاص، به اسرارشان پى مى‌برد؛ يعنى همين كه لب به سخن باز مى‌كردند، او همه چيز را مى‌فهميد. وى مى‌دانست كه اينان در چه عالمى سير مى‌كنند، تصورشان چيست و دنبال چه چيزى به اين‌جا آمده‌اند. به همين دليل، پاسخ مناسب را براى آن‌ها بيان مى‌كرد. گاهى پس از حرف‌زدن فردى، امام مجلس را با سكوت اداره مى‌كرد؛ به گونه‌اى كه شخص مقابل، درمانده و حيران مى‌شد و با تمام مهارت‌هايى كه داشت و به كار مى‌گرفت، آخر نمى‌فهميد كه امام موافق است يا مخالف و چه عكس‌العملى نشان خواهد داد؟!

امام در برخورد با اين افراد، آن‌چنان ماهرانه عمل مى‌كرد كه دهان متخصصان باز مى‌ماند و فكرشان حيران مى‌شد. افزون بر اين‌كه فريب نمى‌خورد؛ در پاسخ به افراد هم، تنها در پى رضاى خدا بود و انجام وظيفه؛ چه طرف مقابل، خوشحال بشود و لبخند بزند يا بد حال گردد، چهره درهم كشد و برنجد.

درك موقعيت و كياست سياسى

پس از فوت آيت‌الله بروجردى(رحمه الله) مسأله انجمن‌هاى ايالتى و ولايتى،[1] در سال 1341 ه‌.‌ش پيش آمد. حضرت امام(قدس سره) كه از زمان جوانى ‌غير از درس‌هاى