او، گل رعناى گلزار هستى بود. بايد او را بيشتر بشناسيم و سعى ما بر اين باشد كه شباهت بيشترى به او پيدا كنيم. آياتى كه درباره الگو قرار دادن انبيا و اولياى الاهى است، همين معنا را افاضه مى‌كند: قَدْ كانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي إِبْراهِيمَ وَالَّذِينَ مَعَه...[1] و يا لَقَدْ كانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ كانَ يَرْجُوا اللهَ وَالْيَوْمَ الآْخِرَ وَذَكَرَ اللهَ كَثِيرا....[2] معرفى كردن اين الگوها، براى آن است كه ما شخصيت اين بزرگواران را بيش از پيش بشناسيم؛ بكوشيم كه شباهت بيشترى به ايشان پيدا كنيم و به آنان نزديك‌تر شويم. آنچه مهم است، حركت در اين مسير است. براى فتح قلّه‌هاى مادى نيز، قصّه چنين است؛ يعنى براى صعود از بلندترين قلّه و نيل به ستيغ آن، هر فرد به قدر وُسع خويش پيش مى‌رود و به ستيغ كوه نزديك مى‌شود. ممكن است شخصى ده قدم و ديگرى صد گام صعود كند. هر كس به اندازه همتش در قوس صعودى بالا مى‌رود؛ ولى نكته اساسى اين است كه قلّه، جاده و جهت آن را گم نكنيم و مسير را درست بپيماييم.

درباره امام نيز ـ هرچند مى‌دانيم كه به آن قلّه بلند نتوانيم رسيد و مانند او