سرزنش‌آور و براى دانشگاهيان، نشانه ارتجاع و مايه خجلت و انزوا بود؛ چه رسد به اين‌كه كسى، بر بام جهان و در قلب اروپا، گلبانگ افتخار بر آسمان بزند و بگويد كه من مسلمانم و نمازخوانم يا بانويى در آن ديار، به عقايد خويش افتخار كند و بگويد كه من بايد حجاب داشته باشم؛ چون دستور خداست.

همه مسلمانان، چنين حال و وصفى و چنان هويت و شخصيتى پيدا كردند. بعد از حركت امام، بسيارى از عالمان ساير فِرَق اسلامى به ترويج اسلام پرداختند؛ به طور صريح، از مواضع و مبانى اسلام دفاع كردند و به شبهه‌ها پاسخ دادند؛ در حالى كه پيش‌تر، جرأت چنين چيزى را نداشتند. شايد بعضى از جوانان و نوجوانان، اين حكايات را باور نكنند و بگويند كه آخر چگونه مسلمان جرأت نكند، از اسلام خودش دفاع كند؟!

به اين فرزندان عزيز عرضه مى‌دارم كه شايد در گوشه و كنار كشور خودمان، جاهايى را ديده باشيد كه بعضى جرأت نمى‌كنند كه بگويند در اسلام، احكامى از قبيل اعدام ـ آن هم با آن شرايطى كه در اسلام براى برخى از گناهان كبيره، بيان شده است ـ وجود دارد؛ زيرا آنان را به اتهام خشونت، به تير خشونت‌طلبى مى‌بندند. بعضى از مسلمانان امروزى، شهامت ندارند كه ابراز كنند اسلام، چنين حكمى دارد. دليلش اين است كه جوّ فرهنگى جامعه، آن چنان ساخته شده كه اين‌ها (احكام حيات‌بخش)، جزء مصاديق خشونت است و اگر اظهار كنند، اسلام خشونت‌طلب مى‌شود! در نتيجه آن را مخفى مى‌كنند.

با اين‌كه بيست سال از انقلاب اسلامى ايران گذشته، در همين كشور اسلامى و در همين مركز تشيع، هنوز كسانى هستند كه جرأت نمى‌كنند همه احكام اسلام را آشكارا بيان كنند؛ زيرا با فحش، ناسزا و تهمت، بمباران مى‌شوند كه چرا چنين