اين، كارى بس مشكل است؛ يعنى هم حفظ اصالت‌هاى تشيع و هم ـ در عين حال ـ حفظ اتحاد و روابط دوستانه با ساير مسلمانان؛ همان كارى كه امام كرد.

وصيت‌نامه او را كه مى‌خوانيد، اوّل با چه ابتهاج شورانگيزى، خامه بر نامه رانده و به تشيع خويش افتخار كرده و از آن، دلبرانه و دليرانه نام برده است؛ ولى در عين حال، در وصيت‌نامه‌اش فرموده و در طول حياتش هم كوشيده است كه وحدت مسلمان‌ها و ارتباط عميق شيعيان با ساير فرقه‌هاى اسلامى حفظ شود؛ زيرا مصالح اسلامى، در گرو حفظ اين روابط است. آنان هم بهره‌هايى از مكتب اسلام دارند، گرچه از بعضى حقايق «مكتب اهل بيت» محرومند. بايد به همين اندازه كه آنان از حقايق اسلام بهره‌مند هستند، به ايشان احترام بگذاريم. آنان از ديگران (بيگانگان) به ما نزديك‌ترند و بايد تلاش كنيم تا نقص‌ها را رفع و كمبودها را برطرف كنيم .

افتخار و تكيه بر مذهب خويش و تأكيد بر اتحاد و ارتباط با غير را در وصيت‌نامه امام بنگريد! ايشان در ابتداى وصيت‌نامه، پس از ذكر حديث «ثقلين» و توضيحى درباره تواتر آن بين فرق اسلامى، آن اتحاد را با حفظ پايبندى به اصول افتخارآميز خويش، اين‌چنين به بند كتابت كشيده است:

ما مفتخريم و ملت عزيز سر تا پا متعهد به اسلام و قرآن، مفتخر است كه پيرو مذهبى است كه مى‌خواهد حقايق قرآنى كه سراسر آن از وحدت بين مسلمين، بلكه بشريت دم مى‌زند، از مقبره‌ها و گورستان‌ها نجات داده و به عنوان بزرگ‌ترين نسخه نجات دهنده بشر از جميع قيودى كه بر پاى و دست و قلب و عقل او پيچيده است و او را به سوى فنا و نيستى و بردگى و بندگى طاغوتيان مى‌كشاند،