ناحيه حوزه و چه از سوى مردم، مسؤولان و انقلابى‌ها‌ـ انجام شده است. كارى كه براى بنده اهميت داشت امور فرهنگى و مسائل حوزوى بود. چندان علاقه‌اى به كارهاى اجرايى، ادارى و نظير آن نداشتم؛ نه اين كارها از دست و زبان ما بر‌مى‌آمد و نه ما را ارادتى بدان امور بود؛ به همين دليل پس از پيروزى انقلاب اسلامى كوشيدم كه از اين موقعيت براى جبران كمبودهاى فرهنگى و ضعف‌هاى حوزه ‌به مقدارى كه برايم ميسّر است‌ـ بهره ببرم. به طور طبيعى سال اوّل انقلاب، جاى طرح اين مسائل نبود. پس از آن‌كه امواج انقلاب آرام گرفت، آشوب‌ها فرو نشست، زد و خوردهاى داخلى كم شد، گروه‌ها تا حدى كنترل شدند و نهادهاى نظام منظم شده و شكل گرفت، امام به تهران عزيمت كرد.

امام و مؤسسه در راه حق

پس از عزيمت امام به تهران، با گروهى از دوستان كه پيش‌تر با هم، هم مباحثه بوديم، جلسه‌اى برگزار كرديم. در آن جلسه، گفتوگو درباره اين مسأله بود كه ما اعضاى حوزه، عمرى را در اين راه صرف كرده‌ايم. اكنون در اين انقلاب چه تكليف و رسالتى بر دوش داريم و براى حوزه چه خدمتى مى‌توانيم بكنيم تا حوزه در آينده براى انقلاب و اسلام مفيد باشد.

با حُسن ظنّى كه حضرت امام به بنده داشتند، دوستان گفتند كه تو خود، پيشنهادهايت را خدمت ايشان (امام) عرضه دار! در پى اين درخواست دوستان؛ يعنى آقايان محمد يزدى، محمدى گيلانى، حسين مظاهرى، سيد محسن خرازى، از حضرت امام وقت ملاقات گرفتيم و خدمت ايشان شرفياب شديم. بنده درباره مسائل حوزه، مطالبى را بيان كردم كه اجمالش اين بود: