با كشف اين اسناد به دست مأموران ساواك، «هيئت مدرسين» نتوانست به كارش ادامه بدهد؛ براى اين‌كه هر كدام از اعضاى آن، مدتى گرفتار زندان شده بودند. بيشتر اعضا اعتراف نكردند و كسانى كه ناچار به اقرار شده بودند گفته بودند كه يك «طرح ابتدايى» براى انجام چنين كارى در ذهن داشتيم؛ ولى هنوز براى اجراى آن تصميم نگرفته بوديم. اعتراف دوستان و همراهان، در اين حد بود.

مرحوم شهيد آيت الله قدوسى(رحمه الله) مى‌گفت: «مرا براى بازجويى ‌درباره طرح ياد شده‌ـ به اتاقى بردند و آن «طرح» را برداشتند تا در حضور بنده بر روى ميز بزرگى پياده كنند. تشكيلات، شبكه‌ها و واحدهايش را مشخص ساختند و كيفيت ارتباط بين آن‌ها را به صورت «مجموعه‌اى» در‌آوردند. يك ميز بسيار بزرگ، با طرحى مفصل كه همه چيز آن معين شده بود». در چنين زمانى گفتند: «اين‌ها را چه افرادى طرّاحى كرده‌اند؟ اين، فكر چه كسى است؟»

با وجود همه فشارهايى كه از هر سو وارد مى‌كردند ‌از زندان و حبس تا تعقيب، تهديد، بازجويى و بازرسى‌ـ، چيزى به چنگ نياوردند و نفهميدند كه بر اساس آن «اساسنامه» چه كارهايى انجام شده بود؛ ولى به هر حال با فاش شدن اساسنامه، هيئت ما نيز تشكّل نخستين خود را از دست داد؛ هرچند اعضاى آن با هم ارتباط غير تشكيلاتى داشتند و در حد امكان، كارهايى هم انجام مى‌شد تا به مسائل نزديك انقلاب منجر شد.

امام و دغدغه حوزه و دانشگاه

موضوعى كه بايد درباره آن، لختى خامه را بر نامه راند، دغدغه امام درباره مسائل حوزه و دانشگاه است. پس از پيروزى انقلاب اسلامى، كارهاى فراوانى ‌چه از