دريا در سواحل «گجرات» نيرو پياده كرد و به شهر «تهانه» وارد شد‌؛ ولى در اين حمله ناكام ماند. وى در حمله‌اى ديگر شهر «بهروج» را ـ كه در حوالى شهر بمبئى فعلى قرار دارد ـ فتح كرد‌؛ ولى از آنجا كه خليفه دوم با مسافرت دريايى به شدت مخالف بود در اين باره به عثمان بن ابى‌العاص نامه‌اى اعتراض‌آميز نوشت و او را از پيامدهاى اين عمليات برحذر داشت. در سال 93 هجرى لشكركشى نيمه تمام حكم را «محمد ابن قاسم ثقفى» (داماد حجاج بن يوسف) پى گرفت و در مدت اندكى بر «سنده» تسلط يافت. بعدها «جنيد ابن عبدالرحمن كومرى» از سوى هشام بن عبدالملك به امارت سند رسيد، او با حمله به گجرات ضمن تصرف شهر «سالوه» و «بهروج» غنايم بسيارى به دست آورد.

در سال 159 هجرى در زمان خلافت المهدى بالله (خليفه عباسى) «عبدالملك ابن شهاب العهمى» با لشكرى بسيار به هند حمله برد، اين سپاه اگرچه در ابتدا پيش‌روى‌هاى بسيار داشت، اما با شيوع بيمارى در ميان لشكريان، از پاى درآمد.

هم‌زمان با ورود اين سپاهيان، تعدادى بازرگان مسلمان نيز به سواحل «كارناتاكا» و «كرلا» پا گذاشتند و همراه با حكم‌رانان مسلمان كه اينك حكومت‌هاى كوچك اسلامى را در هند ايجاد كرده بودند، با بذل مال و ايثار و فداكارى ‌كه نشان از اعتقاد عميق آنان به اسلام بود‌ـ با ترويج و تشويق مردم و حتى زمام‌داران هند، به تبليغ اسلام پرداختند.

اين روند ادامه يافت تا آن‌كه سلطان محمود غزنوى از طريق