«در لكنهو شخصى به نام آصف الدوله يا آصفى، حسينيه‌اى بسيار عجيب و حيرت‌انگيز بنا كرده است. اين حسينيه داراى دو قسمت فوقانى و تحتانى است كه در قسمت فوقانى آن به دور حسينيه پانصد راه‌رو بنا شده كه تمام راه‌روها به راه‌رو اول منتهى مى‌شود و راه‌رو اول درب ورودى و خروجى دارد.

آنچه كه موجب تعجب و شگفتى مى‌باشد اين‌كه طورى راه‌رو اول ساخته شده است كه اگر هركس از آن راه‌رو به راه‌روى دوم و از دوم به سوم وارد گردد، در وقت برگشتن، خود به خود نمى‌تواند راه‌رو اول را پيدا كند و از آن خارج شود. فن عجيبى در آن به كار رفته است. بدون ترديد در وقت خروج احتياج به راهنما دارد وراهنما هميشه با واردين مى‌آيد، اگر نتوانستند راه خروجى را پيدا كنند (و هرگز نمى‌توانند پيدا كنند) آن وقت او را راهنمايى مى‌كند، تاكنون نشده است كسى وارد آن بشود و بدون راهنما خارج گردد.

البته اين مطلبى را كه نقل نمودم، بعضى از آقايان روحانيون لكنهو براى من نقل نمودند، من باور نكردم و گفتم معقول نيست. چطورى مى‌شود كه انسان وارد سه راه‌رو بشود و در وقت برگشتن نتواند راه‌رو اول را پيدا كند و خارج گردد؟ آنان در جواب گفتند: ممكن است امتحان و آزمايش كنيد. به اتفاق آنان رفتيم، تا به راه‌رو سوم رسيديم، گفتند: برگرديد. گفتم: بايد ادامه داد. تا شش راه‌رو را پيمودم. گفتند: بدون راهنما ممكن نيست، برگرديد و از راه‌رو اول خارج شويد.

خلاصه اين‌كه در وقت خروج دانستم كه حق با آنان است چه